Ostatnimi laty literatura angielska wydała obfity plon nowych powieści. Nie o nich mam jednak mówić, cofnę się o dwa stulecia, do początku wieku XIX. Niech teraźniejszość spowije całun, niech wymaże ją jedno krótkie naciśnięcie klawisza klawiatury, niechże zniknie na zawsze z kopii zapasowych. Ucieknijmy przyszłości, zapomnijmy o lunchu, mińmy brunch i niech nam się przyśni wyspiarski poranek.
Jeśli ten wstęp wzbudził w Tobie, Czytelniku, ochotę na romantyczne wydarzenia, to zapewniam, że nie czeka Cię zawód. „Czy liczysz na sentymentalizm, poezje, rozmarzenie? Czy spodziewasz się płomiennych uczuć, ekscytacji i melodramatu?” Nie uciszaj swych oczekiwań i nie sprowadzaj ich na ziemię. Oprócz prozaicznych wątków odnajdziesz siłę miłości i mądrość, która zadziwia przez stulecia. Warto posłuchać opowieści, tak doskonale ukazującej naturę mężczyzny i kobiety, snutej niedościgłym stylem wielkiej, angielskiej pisarki.
/więcej/
|
|
||
           |
„Dodaj do znajomych” jest jak musujący kieliszek dobrego szampana, gryzie delikatnie bąbelkami w podniebienie i wprawia w mile wyrafinowany nastrój. Żeby napisać taką książkę trzeba się jedynie dobrze urodzić. Po prostu. W PRL-u były to rodziny aktorskie, same w sobie były biletem do lepszego świata. Zuzanna Łapicka, córka Andrzeja Łapickiego, żona Daniela Olbrychskiego, najbliższa przyjaciółka Magdy Umer i Krystyny Jandy. Kroczyła po czerwonych dywanach z Claudem Lelouchem pod rękę, Robertowi De Niro płakała w mankiet, gdy pokłóciła się z mężem, a z Krzysztofem Kieślowskim latami umawiała się na kawę z wuzetką w kawiarni Ambasador w Alejach Ujazdowskich. Gdy Łapicka spytała Kieślowskiego czy imię bohaterki „Podwójnego życia Weroniki” ma związek z jej dziesięcioletnią wówczas córką, Kieślowski nieco sucho powiedział: „Nie wiem, ale innej Weroniki nie znam”. Dobrze, że Zuzia posłuchała Głowackiego. Jej życie jest jak gotowy scenariusz serialowy. /więcej/
Jak bardzo może zafascynować powieść? Wiktoria, studentka socjologii, postanawia zbadać ten mechanizm, pisząc pracę magisterską na temat „Internatu” Kasandry Vitay. Nieoczekiwanie przenosi się w świat pensji dla dziewcząt i staje się jedną z bohaterek – Anną Wolf. Fikcja autorki staje się dla niej realnością, każde wydarzenie z akcji okazuje się namacalną prawdą, a na życie Anny (czyt. Wiktorii) czyha wiele niebezpieczeństw. Czy uda jej się wydostać z ograniczonego barierą nicości internatu? Wrócić do życia u boku Adama? A może na zawsze pozostanie uwięziona w chudym i piegowatym ciele, zapętlona od września do września roku szkolnego, podobnie jak Sandra, Katia czy Mici? I jak się dobrze spodziewa czytelnik – oczywiście, że da radę. /więcej/
Powieść Lize Spit niepokoi. I to bardzo. Tyle się ostatnio mówi o nadopiekuńczości rodziców, a w „Szpadlu” jest dokładnie odwrotnie – młodzież pozbawiona nadzoru pokazuje się z jak najgorszej strony. Powiedzenie, że dzieci są okrutne, nabiera bardzo realnego, wręcz naturalistycznego wymiaru. Zabawa, przypominająca zagadki z „czarnych historii”, wymyka się spod kontroli kalecząc, dosłownie i w przenośni. Powieść Lize Spit boli. Bólem samotności, bólem odrzucenia, bólem… fizycznym. I ta fizyczność wysuwa się na pierwszy plan. Chyba nigdy w życiu nie przeczytałam tak dramatycznego opisu „zabawy” – gry, która przeradza się w bolesne doświadczanie dojrzewania. Estetyka, wybrana przez autorkę, zdaje się być najodpowiedniejsza dla przekazywanych treści. Pozbawiona emocji, skupiona na opisie narracja hiperbolizuje wydarzenia fabularne. A stąd już niedaleko do groteski i, obawiam się, miejscami ta powieść właśnie taka się staje. Groteskowa do bólu. /więcej/ |
|
To morderstwo wstrząsnęło społecznością Flint City. Jedenastoletni Frank Peterson stał się ofiarą brutalnego pedofila. Co gorsza, wszystko wskazuje, że mordercą jest znany i szanowany trener szkolnej drużyny baseballowej Terry Maitland. Mężczyzna całe życie spędził we Filnt City. Jest przykładnym mężem i kochającym ojcem dwóch dziewczynek. Jak to jest możliwe, że osoba tak lubiana i godna zaufania okazuje się drapieżnikiem?
„Zuziu, ty musisz pisac” – powtarzał Zuzannie Łapickiej na okrągło Janusz Głowacki. I chór jej rodziny, przyjaciół, znajomych, dziennikarzy. Zuzia więc zaczęła. „Zabierałam się za pisanie parę razy, a potem je zarzucałam. W końcu uznałam, że powinnam. Nie ma co odkładać na później, bo może nie być później, jak mawiała Agnieszka Osiecka” – pisze w „Dodaj do znajomych” Zuzanna Łapicka, zabawnej, inteligentnej, lekkiej kronice towarzyskiej z wyższych sfer artystycznych Polski i świata.
Osłabienie, apatia, permanentne zmęczenie, rozdrażnienie, wahania nastroju. Kłopoty z pamięcią i koncentracją, gonitwa myśli lub wrażenie pustki w głowie. Nerwowość, emocjonalne rozchwianie, narastający lęk, przygnębienie, stany depresyjne, bezsenność lub odwrotnie – nadmierna potrzeba snu. Obrzmienia, bóle stawów, problemy trawienne, zwolniony metabolizm, nadprogramowe kilogramy, obniżona odporność i podatność na choroby. Nadwrażliwość na zimno, obrzęk twarzy, podrażniona, przesuszona i zaczerwieniona skóra. Słabe, matowe, nadmiernie wypadające włosy oraz kruche i łamliwe paznokcie. Często tłumaczymy sobie podobne objawy zwykłym przemęczeniem, stresem, złą dietą. Chora tarczyca nie boli, najczęściej całymi latami pozostaje w ukryciu powodując coraz większe spustoszenie w organizmie. Powolutku, małymi kroczkami kradnie energię, dobry nastrój, urodę, zadowolenie z życia, osłabia serce. Pewnego ranka w lustrze, zamiast swojej widzisz obcą, opuchniętą twarz z ziemistą cerą. Z dnia na dzień gaśniesz, zamykasz w sobie, zwijasz w kłębek. Wszystko obojętnieje, tracisz ochotę na to, co do tej pory sprawiało radość i spełnienie. 
O królowej Bonie napisano już tak dużo, że właściwie trudno jest spodziewać się, by ktoś mógł dodać coś wyjątkowego do wizerunku polskiej władczyni, jednej z najbogatszych kobiet w historii Polski, wokół której nagromadziło się wiele dobrych i złych opinii. Współcześni badacze i historycy od wielu już lat starają się obalić narosłą wokół Bony czarną legendę, według której była ona niemoralna, mściwa, zła i szpetna. Bona Maria Sforza w rzeczywistości była piękna i dumna. Była też potężna i silna niczym Ape Regina – Królowa Pszczół, jak określiła ją w swojej najnowszej powieści „Ja, Bona” Janina Lesiak – autorka literackich portretów polskich królowych. Tym razem postanowiła zmierzyć się z niezwykłą osobowością pięknej Włoszki, żony Zygmunta I Starego, i matki Zygmunta Augusta – ostatniego władcy z dynastii Jagiellonów. Powstała więc opowieść o kobiecie nieujarzmionej, zdecydowanej, inteligentnej i odważnej, ale również niezrozumianej i niepotrafiącej kochać prawdziwie. Być może chciała być inną, lecz stała się taką jaką być musiała. 
W dzisiejszym konkursie do wygrania dwa egzemplarze najnowszej książki Izabeli Degórskiej „Internat”. „Wiktoria, studentka socjologii, ze zdziwieniem obserwuje fascynację młodych dziewcząt starą powieścią „Internat”, której czytelniczki tworzą subkulturę – przebierają się za bohaterki, spotykają na zlotach, są aktywne w mediach społecznościowych. Wiktoria postanawia napisać na ten temat pracę magisterską, a jako rzetelna studentka chce zacząć od poznania treści „Internatu”. Niestety, odkąd wzięła do rąk egzemplarz książki, jest uwięziona w powieściowym świecie, w ciele powszechnie nielubianej szesnastoletniej Anny Wolf…”
Nie wiem, czego się spodziewałam po tej powieści, ale „Internat” mnie nie pożarł. Dla niewtajemniczonych – tak reklamuje się tę pozycję: „Pożerasz książki? Uważaj! Ta książka może pożreć ciebie!” Otóż, nie, nie pożarła ani nawet nie pochłonęła. Za to pozostawiła bardzo mieszane uczucia, od rozczarowania po… fascynację.
Powieść Lize Spit zaskakuje. I nie tylko w warstwie narracyjnej, ale przede wszystkim – estetycznej. Młoda flamandzka autorka rozprawia się bez pardonu z mitami dzieciństwa, które w jej wydaniu przestaje być sielskie i anielskie, a staje się traumatyczne na tyle, by odcisnąć piętno na całym życiu głównej bohaterki, Evy. I nie mogę zdradzić jakie, gdyż czekałam na to całe 393 strony…
Kalendarz wydarzeń literackich w Szczecinie 
Najnowsze komentarze