Ikar ma 9 lat i mieszka z mamą. Jego mama dużo pije i narzeka na mężczyzn.. Pomstuje na facetów odkąd jej mąż odszedł do innej kobiety. Tak często wygraża twierdząc, że to niebo zsyła na ludzi nieszczęścia, że jej syn chce …. zabić niebo.
Pewnego dnia w ich domu wydarzy się tragedia, w wyniku której Ikar trafi do domu dziecka. Zawiezie go tam policjant Rajmund, który odegra w życiu chłopca ważną rolę.
Zanim jednak obaj zbliżą się do siebie, Ikar, który woli by mówić do niego Cukinia, będzie musiał przystosować się do nowego życia. Życia wśród dzieci, których rodzice albo nie żyją albo trafili do więzienia. Każde z nich potrzebuje miłości i czułości. Nie zawsze jednak miłości rodziców. Bici, wykorzystywani seksualnie, patrzący na to jak ich rodzice piją, biorą narkotyki, awanturują się lub uszczęśliwiają obcych mężczyzn /jak matka przyjaciółki Cukini/, w domu dziecka przynajmniej czują się bezpiecznie. Życie tutaj jest uporządkowane i dość przewidywalne. Jednak traumatyczne dzieciństwo ma ogromny wpływ na ich zachowania i widzenie świata. Wciąż nie czują się ważni. Wciąż brak im wiary w dorosłych. /więcej/

Pojawia się znienacka. Jest malutki, niby nic, ale trochę uwiera, nieco przeszkadza, odrobinę drażni. Po chwili nie można się od niego odczepić, myśli krążą wokół niego i co minutę sprawdza się czy jeszcze tam jest. Natrętnie świdruje, w końcu zaczyna być trochę śmiesznie. Pypeć na języku. Ale czy tylko?
Kazimierz – Nielisz – Cyców – Niemce. To nazwa słynnej trasy dla paralotniarzy. Pięknie wygląda na mapie. Lot można też zakończyć w miejscowości Haliny, co zmienia wydźwięk całości na bardziej patriotyczny. I już widać, że pycie to nie tylko wykwity dermatologiczne. Atakują także język, którym się komunikujemy. „Pypcie to nie tylko błędy. To także dzieła przypadku. Albo poczucia humoru samego języka. Gdy już raz człowiek zacznie mu się przyglądać, nie może przestać” – mówi Michał Rusinek, autor książki „Pypcie na języku”, zbioru felietonów publikowanych w krakowskiej Gazecie Wyborczej w latach 2013-2016. W jego przypadku pypciowanie zaczęło się od billboardu nieopodal Okęcia z napisem „Rękawice robocze z drugiej ręki”. Skłonny do makabreski ma słabość do fraz typu „Znaleziono psa. Wiadomość w smażalni”, informacji prasowych, że mąż wyniósł z pożaru swoją „świeżo upieczoną małżonkę” czy też ulotki z literówką warszawskiej agencji towarzyskiej „Panie czkają na panów w każdym wieku”. Nie może się oprzeć pokusie łypnięcia na panią Gwizdalankę, autorkę słownika operowego, czy frazeologicznej zadumy nad „Organizujemy sylwestry. Dowolne terminy”. /więcej/