O królowej Bonie napisano już tak dużo, że właściwie trudno jest spodziewać się, by ktoś mógł dodać coś wyjątkowego do wizerunku polskiej władczyni, jednej z najbogatszych kobiet w historii Polski, wokół której nagromadziło się wiele dobrych i złych opinii. Współcześni badacze i historycy od wielu już lat starają się obalić narosłą wokół Bony czarną legendę, według której była ona niemoralna, mściwa, zła i szpetna. Bona Maria Sforza w rzeczywistości była piękna i dumna. Była też potężna i silna niczym Ape Regina – Królowa Pszczół, jak określiła ją w swojej najnowszej powieści „Ja, Bona” Janina Lesiak – autorka literackich portretów polskich królowych. Tym razem postanowiła zmierzyć się z niezwykłą osobowością pięknej Włoszki, żony Zygmunta I Starego, i matki Zygmunta Augusta – ostatniego władcy z dynastii Jagiellonów. Powstała więc opowieść o kobiecie nieujarzmionej, zdecydowanej, inteligentnej i odważnej, ale również niezrozumianej i niepotrafiącej kochać prawdziwie. Być może chciała być inną, lecz stała się taką jaką być musiała. /więcej/
|
|
||
          |
Skromna, drobna, lekceważona, banalna, pospolita, nijaka. Wciąż niedoceniana i ignorowana. Dzięki baśniom Ezopa czy La Fontaine’a stała się symbolem sknerstwa, egoizmu i zawiści. Mrówka – owad, który nader rzadko figuruje w kręgu naszych zainteresowań. No chyba że nagle wraz z całym mrówczym rodem stanie się niechcianym współlokatorem naszego domu, na łonie natury gromadnie przespaceruje po naszym kocu, lub – co gorsza – nieproszona zainteresuje naszym prowiantem. /więcej/
Ja,Bona Jest niezwykła. Nie mieści się w swoich czasach, przerasta sobie współczesnych, triumfuje i ponosi klęskę. Nie da się jej zamknąć w żadnych ramach, ocenić i pojąć, bo należy do kobiet nieujarzmionych i nieokiełznanych w swym pragnieniu osiągnięcia wszystkiego, co służy państwu i dynastii. /więcej/
„Córka Izebel” to powieść, która dawniej z pewnością wywoływała dreszcz emocji a nawet strach. Taki horror z lamusa, oczywiście z perspektywy dzisiejszych czasów. Collins uznawany jest za prekursora powieści kryminalnej. W tym przypadku mamy intrygi, tajemnice, trucicielkę i zbrodnie. Dobór imienia kojarzy się z negatywnymi cechami, wskazuje na tragiczny i niebezpieczny przebieg akcji. I tak się stanie! Tytułowa bohaterka Izebel, wdowa po zdolnym chemiku w tajemnicy wchodzi w posiadanie niebezpiecznych specyfików, które opracował jej mąż. Bez skrupułów, w sposób niegodziwy i zuchwały wykorzystuje je, aby utorować drogę do szczęścia swojej jedynej ukochanej córce. Jako osoba zdeprawowana i niegodziwa, wybiera drogę dosłownie „po trupach”. Izebel jest zdecydowana usunąć z drogi wszystkich, którzy staną jej na drodze i wykorzysta wszelkie środki, aby zapewnić dziecku dobrą pozycję życiową. /więcej/
Tak, to jest romans, ale nie tylko. To przede wszystkim powieść o kobiecie silnej i doświadczanej przez los od dzieciństwa. Bohaterkę i zarazem narratorkę poznajemy w momencie pomieszkiwania u ciotki, pani Reed, ale nie będę streszczać kolei losu Jane (czy też samej Charlotte, gdyż w biografiach obu można znaleźć wspólne miejsca), dziwnych zresztą. Niewiarygodnych wręcz – nie chce się wierzyć, że tak mogły wyglądać szkoły dla ubogich dziewcząt w wiktoriańskiej Anglii, mnie Lowood przypomina bardziej lagry niż placówkę edukacyjną. Nie mniej, panna Eyre wyrosła na wykształconą i dumną kobietę, o silnej osobowości i niezachwianych zasadach etycznych. A szkoda… /więcej/
Artyści w cieniu Stalina W jej bezlitosne tryby mógł wpaść każdy, bez względu na zajmowaną pozycję, pochodzenie, zasługi i osiągnięcia. Ginęli komisarze ludowi, marszałkowie, sekretarze partyjni, inżynierowie, zasłużeni działacze rewolucyjni, a przede wszystkim masy zwykłych obywateli. Nie byli bezpieczni również artyści, których Stalin szczególnie cenił uważając, iż mają znaczny wpływ na ludzkie umysły, a nawet są „inżynierami dusz”. /więcej/
Życie mrówek Mrówka to niezaprzeczenie jedno z najszlachetniejszych, najmiłosierniejszych, najbardziej oddanych, wspaniałomyślnych i altruistycznych wśród stworzeń, które bytują na naszej planecie. Mamy tu do czynienia z rzecząpospolitą wysoce idealną, której my ludzie — niestety — nie znamy, z rzecząpospolitą matek. Aczkolwiek bezpłciowe, są z obowiązku ożywione głębszym i gorętszym poczuciem macierzyństwa, niż właściwe rodzicielki. /więcej/ |
|
Im bardziej pociągają mnie cuda przyrody, tym mniej ma dla mnie uroku chęć przysłaniania ich mgiełką fantazji. /P. Huber/
Wydawnictwo MG już kolejny raz daje nam szansę odkrywania nowych przestrzeni w literaturze. Tym razem możemy poznać ciekawy wątek w twórczości literackiej epoki wiktoriańskiej, dzięki pierwszemu polskiemu wydaniu książki Wilkie Collinsa. Autora wówczas bardzo lubianego i poczytnego.
Tę pozycją powinni obowiązkowo przeczytać poloniści. Autor zgrabnie łączy bowiem walory literackie (literatura rosyjska lat stalinowskich) z historią tamtego okresu. To „gawęda” o czworgu artystów – Josipie Mandelsztamie, Michaile Bułhakowie, Marynie Cwietajewej i Sergiuszu Eisensteinie.
O miłości i śmierci trudno jest mówić i pisać bez patosu. Dlatego też rzadko czytam romanse, które kojarzą mi się nieodmiennie z tandetą harlekinów. Naiwna fabuła, wyidealizowani bohaterowie i sceneria, brak wartości artystycznych, patetyczne wyznania i happy endy. Z obawą więc sięgałam po najstarszą siostrę Brontë i jej opowieść, zamkniętą w opasłym tomie. I… z ręką na sercu mogę jednoznacznie stwierdzić, że straciłam głowę dla Charlotte.
Poeci Maryna Cwietajewa i Osip Mandelsztam, autor Mistrza i Małgorzaty Michaił Bułhakow, twórca „Pancernika Potiomkina” Sergiusz Eisenstein – na losach tych czworga wybitnych artystów odcisnęło swoje śmiertelne piętno życie w bezpośrednim oddziaływaniu krwawego sowieckiego dyktatora i uruchomionej przez niego maszyny wszechobecnego terroru.
Kolejna książka w serii, po „Inteligencji kwiatów” i „Życiu pszczół”. Równie mądra i równie pięknie wydana.
Kalendarz wydarzeń literackich w Szczecinie 
Najnowsze komentarze