Im bardziej pociągają mnie cuda przyrody, tym mniej ma dla mnie uroku chęć przysłaniania ich mgiełką fantazji. /P. Huber/

Skromna, drobna, lekceważona, banalna, pospolita, nijaka. Wciąż niedoceniana i ignorowana. Dzięki baśniom Ezopa czy La Fontaine’a stała się symbolem sknerstwa, egoizmu i zawiści. Mrówka – owad, który nader rzadko figuruje w kręgu naszych zainteresowań. No chyba że nagle wraz z całym mrówczym rodem stanie się niechcianym współlokatorem naszego domu, na łonie natury gromadnie przespaceruje po naszym kocu, lub – co gorsza – nieproszona zainteresuje naszym prowiantem. /więcej/

Wydawnictwo MG już kolejny raz daje nam szansę odkrywania nowych przestrzeni w literaturze. Tym razem możemy poznać ciekawy wątek w twórczości literackiej epoki wiktoriańskiej, dzięki pierwszemu polskiemu wydaniu książki Wilkie Collinsa. Autora wówczas bardzo lubianego i poczytnego.

„Córka Izebel” to powieść, która dawniej z pewnością wywoływała dreszcz emocji a nawet strach. Taki horror z lamusa, oczywiście z perspektywy dzisiejszych czasów. Collins uznawany jest za prekursora powieści kryminalnej. W tym przypadku mamy intrygi, tajemnice, trucicielkę i zbrodnie.

Dobór imienia kojarzy się z negatywnymi cechami, wskazuje na tragiczny i niebezpieczny przebieg akcji. I tak się stanie! Tytułowa bohaterka Izebel, wdowa po zdolnym chemiku w tajemnicy wchodzi w posiadanie niebezpiecznych specyfików, które opracował jej mąż. Bez skrupułów, w sposób niegodziwy i zuchwały wykorzystuje je, aby utorować drogę do szczęścia swojej jedynej ukochanej córce. Jako osoba zdeprawowana i niegodziwa, wybiera drogę dosłownie „po trupach”. Izebel jest zdecydowana usunąć z drogi wszystkich, którzy staną jej na drodze i wykorzysta wszelkie środki, aby zapewnić dziecku dobrą pozycję życiową. /więcej/

O miłości i śmierci trudno jest mówić i pisać bez patosu. Dlatego też rzadko czytam romanse, które kojarzą mi się nieodmiennie z tandetą harlekinów. Naiwna fabuła, wyidealizowani bohaterowie i sceneria, brak wartości artystycznych, patetyczne wyznania i happy endy. Z obawą więc sięgałam po najstarszą siostrę Brontë i jej opowieść, zamkniętą w opasłym tomie. I… z ręką na sercu mogę jednoznacznie stwierdzić, że straciłam głowę dla Charlotte.

Tak, to jest romans, ale nie tylko. To przede wszystkim powieść o kobiecie silnej i doświadczanej przez los od dzieciństwa. Bohaterkę i zarazem narratorkę poznajemy w momencie pomieszkiwania u ciotki, pani Reed, ale nie będę streszczać kolei losu Jane (czy też samej Charlotte, gdyż w biografiach obu można znaleźć wspólne miejsca), dziwnych zresztą. Niewiarygodnych wręcz – nie chce się wierzyć, że tak mogły wyglądać szkoły dla ubogich dziewcząt w wiktoriańskiej Anglii, mnie Lowood przypomina bardziej lagry niż placówkę edukacyjną. Nie mniej, panna Eyre wyrosła na wykształconą i dumną kobietę, o silnej osobowości i niezachwianych zasadach etycznych. A szkoda… /więcej/