Jak to jest, ze do niektórych powieści wraca się i wraca… a te z czasów wiktoriańskich nigdy się nie nudzą… pochłaniałabym ich tony! Pewnie dlatego, że zazwyczaj są o miłości i piętrzących się trudnościach stających na drodze dwojgu zakochanych, i prawie zawsze kończą się happy endem. A do tego wszystkiego w tle Anglia, często mroczna, deszczowa i konserwatywna. Konserwatywna na tyle, że druga powieść Anne Brontë wydana na rok przed jej śmiercią (w 1849 r.) o pewnej lokatorce domu w Wildfell Hall wywołała skandal. No ale przecież od czegoś trzeba było zacząć prozę feministyczną, a za pierwsze w tym duchu uważa się właśnie dzieło najmłodszej z sióstr Brontë.

Gilbert Markham zakochuje się w Helen Graham. Co może pójść nie tak? Jak dobrze wiecie – wszystko. Tym bardziej, że kobieta skrywa wiele tajemnic. Z jej dziennika powoli wyłania się przeszłość, która wpłynęła na to, kim się obecnie stała. Zimna i stroniąca od towarzystwa. Kochająca matka dla małego synka. Wdowa. Artystka. A przy tym silna i niezłomna kobieta, która sama zarabia na swoje utrzymanie. W tych czasach? Niezależna od mężczyzn? Tak nie może być. Coś z nią musi być nie tak. /więcej/

Jakby tu zacząć… uczcie się języków! Gdyby Józef Teodor Konrad Korzeniowski nie znał francuskiego, nie znalazłby pracy w Belgijskiej Spółce Akcyjnej do Handlu z Górnym Kongiem i nie napisałby „Jądra ciemności”! Poszukiwano kapitana znającego biegle ten język i dzięki temu Joseph Conrad wyruszył na obfitującą w przygody wyprawę, dość tajemniczą, pełną niebezpieczeństw i intryg. I choć tyle lat spędził w Anglii, nigdy nie nauczył się (nie chciał?) poprawnego wymawiania wyrazów w języku angielskim, aczkolwiek po francusku mówił doskonale z marsylskim akcentem. Zaś wyprawa do serca Afryki była tą najważniejszą w życiu pisarza – jej echa odnaleźć można w wielu utworach, zaważyła jednak na zdrowiu kapitana, który w wieku 36 lat odszedł z marynarki i zajął się już li tylko twórczością literacką.
/więcej/