Bardzo namacalnym smutkiem ogarnęło mnie zakończenie „Chłopców Jo”. Właśnie, wyjątkowo zacznę od ostatniej strony powieści L. M. Alcott – i wierzcie mi lub nie – nie chciałam przeczytać słów: „… a kurtyna skryje na zawsze rodzinę Marchów”, choć przecież wiedziałam, że na tym tomie saga się zakończy. Wiedziałam, ale nie chciałam uwierzyć. Wiedziałam, więc czytałam długo i intensywnie, żeby się ostatnim spotkaniem z chłopcami (i oczywiście dziewczętami) nacieszyć. Innym też radzę taki sposób lektury – rozstania trzeba celebrować – pooddychać głęboko atmosferą domu Jo i zachować w sercu. Na zawsze.

Nie tak dawno pisałam (chyba w lipcu, yhym, jednak już sporo czasu upłynęło), że do kompletu brakuje mi tylko wydania sequelu „Jo`s Boys”, a tu proszę, jest! Strasznie głupio będzie to wyglądać (sic!), lecz zacytuję samą siebie: „Oby i ta historia ukazała się dzięki Wydawnictwu Mg, gdyż życie dorosłych już mężczyzn może się okazać całkiem zwariowane i zwichrowane”. I takie jest! Zwariowane i zwichrowane, aż do przejmujących w wymowie konsekwencji. Czyżbym była jakąś nielicencjonowaną wróżką? Prędzej czarownicą, co to siedzi przed monitorem laptopa i złorzeczy autorom. W przypadku powieści Alcott, niestety nie. /więcej/

Są takie powieści, bez których literatura światowa nie istniałaby. Posłuchajcie:

M jest dobrze prosperującą businesswoman w średnim wieku, zadbaną i atrakcyjną, niestroniącą od namiętnych romansów i stałego grona wielbicieli, z których na plan pierwszy wysuwa się V – długoletni bywalec alkowy seksownej wdówki. Ona, w publikowanych postach wydaje się być kobietą nieskazitelną i lubianą przez wszystkich. Jednak największą jej fascynacją staje się stalkowanie obecnych i byłych kochanków oraz prowadzenie manipulacyjnych rozmów na różnych komunikatorach. Próbuje wpływać na swoich znajomych, namawiając do intryg przeciwko osobom, które mogą popsuć jej dalekosiężne plany. A nie ma nic gorszego od zawiedzionej kobiety…

V lubi wyzwania i daje się namówić na uwiedzenie T, która w swej świętej naiwności nawet nie podejrzewa, że jest zabawką w rękach M. Przecież obie piszą ze sobą codziennie, zwierzają się, wspierają i lajkują wzajemnie posty. Przecież ktoś taki nie może być wrogiem, prawda? T i V zakochują się w sobie. M nie może znieść myśli, że ktokolwiek może znaczyć więcej dla V niż ona i tak długo sączy jad, aż V zrywa z T, pisząc wiadomość, że… ale to nieistotne i tak kłamie. /więcej/