Po książkę Dołęgi-Mostowicza sięgnęłam z zaciekawieniem, które po kilku stronach stało się przyjemnością. Z zaciekawieniem, gdyż nigdy nie wzięłam do ręki (do dzisiaj naturalnie) papierowego wydania powieści – serial z lat 80. wystarczył mi w zupełności. A z przyjemnością, ponieważ od pierwszych stron przeniósł mnie autor wprost do burzliwych lat trzydziestych XX wieku – na ulice międzywojennej Warszawy i arystokratyczne salony.

Otwierająca powieść scena, kiedy Nikodemowi odmawia się pracy fordansera w warszawskiej restauracji, jest skreślona ręką mistrzowską – trzy kartki tekstu pozwalają na wyrobienie sobie opinii o głównym bohaterze i charakteryzują brutalną rzeczywistość robotniczego życia w stolicy. Nic dodać, nic ująć  – „Nikodem Dyzma jasno zdawał sobie sprawę z faktu, że żadne pomyślniejsze perspektywy dla niego nie istnieją. Czy go to przerażało? Bynajmniej. Psychika Nikodema Dyzmy pozbawiona była, na szczęście, elementu wyobraźni.” /więcej/

Ogromną przyjemność sprawił mi zbiór opowiadań Alicji Makowskiej. Tęskniłam już od dawna za bohaterami „Aremilu Iluzjonistów”, a tu proszę – niespodzianka! Opowieści, od których nie mogłam się wręcz oderwać ani na chwilę, rozświetlają losy niektórych postaci z poprzednich książek i wnoszą wiele do całości serii. Niestety (a może stety właśnie) pozostawiają ciągły niedosyt – chciałoby się czytać i czytać, a tu tylko sześć opowiadań…
Sześć, ale jakich! Długo myślałam, które mogłoby się stać moim ulubionym i nie mogąc się zdecydować, wybrałam losowo. Za głosem serca… w sensie – to właśnie to opowiadanie, o takimże tytule. I po kilku jego uderzeniach (bo przypomnę, że tak właśnie odmierza się czas w uniwersum Makowskiej – biciem serca) byłam już pewna. Uwielbiam kompozycję szkatułkową. Nie ma to jak historia w historii, zwłaszcza o miłości w trudnych czasach wojny domowej. /więcej/

Choć autor zastrzega się, że „akcja książki, mimo iż umieszczona w konkretnych wydarzeniach historycznych, jest fikcją literacką. Wszelkie podobieństwa do realnych osób żyjących bądź zmarłych, są całkowicie przypadkowe” to trudno o bardziej realne skojarzenia niż wydarzenia z przełomu 2013/2014 na Ukrainie. Masowy sprzeciw obywateli tego państwa przeciwko rządom Wiktora Janukowycza i spowalnianiu integracji z Unią Europejską, zaowocowały przeszło trzymiesięcznym strajkiem na Majdanie, w Kijowie.

To pospolite ruszenie tysięcy Ukraińców, którzy przyjeżdżali na Majdan ze wszystkich stron swojego kraju, uzmysłowiło im jaką siłę tworzy naród, gdy się jednoczy. Ale jak to bywa na terenach zależnych (np. od Rosji) nie w smak było i jest sąsiadowi, by wypuścić spod skrzydeł swoją ofiarę. /więcej/