Stara i niezmiennie aktualna cecha sztuki, jaką jest katharsis, w powieściach Kinga nabiera nowego wymiaru. Wykracza poza litość i trwogę, które towarzyszą czytelnikowi już od pierwszych stron powieści, przechodząc przez bunt i cierpienie do niepokoju, pozostawiając go gdzieś w głębi duszy jeszcze długo po odłożeniu „Smętarza dla zwierzaków” na półkę (lub gdzie tam kto lubi trzymać książki). Niepokój ten można uciszyć tylko poprzez zrozumienie. Albo pogodzenie się. Z samym sobą i losem bohaterów.

Tym razem mistrz horroru snuje narrację bardzo powoli i dokładnie, można by rzec, że momentami zbyt wolno. Mimo mocnego początku, gdy pierwszego dnia w pracy doktor Creed usłyszy ostrzeżenie od umierającego chłopaka i w umyśle lekarza zagości trwoga, mało się dzieje – akcja toczy się spokojnym rytmem powieści obyczajowej. Aż tu nagle ginie kot. Nie muszę dodawać, że ukochany. Church, po Winstonie Churchillu. I wtedy się zacznie na dobre. A może raczej – na złe. /więcej/

Nie można przejść obojętnie obok tej pozycji, po pierwsze dlatego, że zebrano w niej najwięcej opowiadań Lovecrafta ze wszystkich zbiorów wydanych w Polsce. A po drugie, gdyż obok Lovecrafta nie da się przejść bez zachwytu. Jego przerażające i mroczne historie, choć napisane odrobinę przestarzałym, sprzed wieku całego językiem, wciąż budzą grozę i pozostawiają czytelnika samopas wśród nadciągającego z ciemności szaleństwa. I jest się czego bać!
Nie jestem w stanie napisać o wszystkich (47) opowiadaniach, więc raczej skupię się na tym, co jest w nich najbardziej… szalone? Tak, nie opisy (mistrzowskie zresztą) makabrycznych postaci i miejsc robią w tekstach Lovecrafta najmocniejsze wrażenie, lecz sposób ukazania, jak niewidoczna jest granica między normalnością a obłędem. Między snem a jawą. I nie jest wiadome do końca, gdzie kończy się realny świat, a gdzie zaczyna fantastyczny. /więcej/

Stephen King jest już marką samą w sobie. Każda jego kolejna powieść to prawdziwe wydarzenie, z niecierpliwością oczekiwane przez liczne grono fanów. Teraz do gry wprowadza swoich spadkobierców – synów Joe Hilla i Owena. To właśnie z tym ostatnim napisał swoją najnowszą powieść „Śpiące królewny”.
Miasteczko Dooling w Zachodniej Wirginii niczym nie różni się od innych miasteczek w Stanach Zjednoczonych. Kryzys ekonomiczny sprawia, że ceny nieruchomości w okolicy spadają, ale mimo to, wiele domów stoi pustych. Szeryfem jest tu Lila Nordcross. Jej mąż, Clint jest psychiatrą w miejscowym więzieniu kobiecym. Tutejsi mężczyźni spotykają się w barze. W szkole spotkać można kolejne pokolenie sfrustrowanej młodzieży. Gang produkuje i sprzedaje narkotyki. Zaś znana wszystkim z imienia bezdomna, każdego dnia przechadza się ulicami. Życie toczy się w swoim tempie. Jednak pewnego dnia wszystko się zmienia. W dramatycznych okolicznościach, w miasteczku pojawia się tajemnicza kobieta Eva Black. W tym samym czasie wybucha epidemia nieznanej choroby – kobiety zapadają w sen, z którego już się nie budzą. Ich ciała spowijają dziwne kokony. Wkrótce okazuje się, że choroba, której epicentrum jest Dooling, opanowuje cały świat. Kobiety podejmują karkołomną walkę z sennością, zaś mężczyznom przyjdzie stoczyć trudniejszą walkę – ze swoją naturą. /więcej/