Mierzeja Kurońska. Gdzież to jest? Google. Aaa, no przecież. Obwód Kaliningradzki, Rosja. I posypały się skojarzenia, sami wiecie, jakie. W dodatku, co chwilę trafiałam na skrótowce typu: KGB, GRU, FSO, FSB. Naszpikowany ten „Krwawy bursztyn” tajnymi służbami nieomalże po ostatnią linijkę powieści. Zagadkami i tajemnicami zaś – od pierwszych stron. Trzecia część trylogii Marka Boszko-Rudnickiego kusi nie tylko okładką i tytułem, sugerującym zbrodnię i rozlew krwi, ale też morskim klimatem owianym rozgrywkami politycznymi na wysokim szczeblu. Tak, Putina tu też znajdziecie. I gazociąg. /więcej/
|
|
||
       |
Szkatułkowa kompozycja tej opowieści to historie opowiadane przez kolejnych głównych bohaterów, pojawiających się następnie jako postaci drugo i trzecioplanowe w kolejnych nowelach, tak różnych od siebie w formie i strukturze. Historie połączone razem niczym puzzle dopowiadają i ukazują pełne abstrakcji oblicze Tokio. Miasto niezwykle opresyjne, które niczym żywy organizm – bezosobowa, samolubna ludzka istota – połączona z nią symbiotycznie współistnieje tylko dzięki jednostce. Każda opisana postać jest w pewien sposób od niego zależna, zniewolona, samotna, przygnieciona codziennym niekończącym się obowiązkiem służenia miastu, a wchłonięta w jego trzewia staje się bezwolna, zagubiona i opuszczona. /więcej/
Cała historia podzielona jest na dwie części – teraźniejszą i przeszłą. Anna, jako już dorosła kobieta, wraca do Szczecina, by jednej z gazet opowiedzieć, kim naprawdę był Gustaw Guderian. Większa część akcji dzieje się jednak w Fordonie, nieopodal Bydgoszczy, kilkadziesiąt lat wcześniej. To tam, Łabędziówna dorastała wśród braci, sąsiadów Niemców i Żydów, plotkujących przekupek i kochających ją rodziców i przyjaciół. /więcej/
|
|
Co widziały te zielone oczy? Skąd jest ten kot? W jakie sekrety i kłamstwa jest wtajemniczony, jakie widział niegodziwe czyny ludzi przekonanych, że nie mają żadnych świadków.
Z czym kojarzy Wam się miłość? Ale ta sekretna, o której wiedzą tylko nieliczni. Miłość, która rodzi się pewnego dnia, całkiem przypadkowym spotkaniem, i która na kilka lat nakręca, dodaje skrzydeł, ale też zadaje ból i wypala…
Ależ mamo, jeśli chcesz zaistnieć, to musisz mieć konto na Instagramie! Facebook jest już passe. Tyle usłyszałam od młodszego syna, kiedy rozważałam wrzucanie moich dokonań kulinarnych w prywatnym profilu na FB. „Zaistnieć”? W jakim sensie? I po co? Nie no, chwalić się dopiero co upieczoną brioszką lub kilkudniowym kiszonym łososiem? Zarabiać na tym? Dostawać gratisy, lokować produkty itp. itd. Tylko za jaką cenę? Rezygnacji z życia prywatnego? Codziennych wpisów, sprawdzania zasięgów, dobierania hasztagów. Follow for follow, odpisywania na każdy komentarz i dziękowania za serduszka. Serio? Tak miałoby wyglądać moje życie? Wprawdzie w pewnym momencie poczułam wielką pokusę, jednak… Nie, nie i jeszcze raz – nie. Wystarczy mi pokazanie światu, że można coś smacznego ugotować, zrobić nienajgorsze zdjęcie i tyle. A nuż, widelec, kogoś zainspiruję. Emma wybrała inaczej. 
Jak do tej pory nie zawiodłam się na książkach Wydawnictwa Znak. Ich propozycje lektury zawsze niosą ze sobą dużą dawkę emocji, wiedzy i poprawności językowej. Są wypełnieniem Wszechświata. Tak jest i tym razem – Autorka książki, Karolina Pasternak dokonała rzeczy niezwykłej – postać wybitnej polskiej reżyserki (o której wydawać by się mogło, że wiemy prawie wszystko) ukazała w nowej optyce literackiej. Dotarła do interesujących detali biografii, dla mnie zupełnie nieznanych, pokazała je oczami przyjaciół i znajomych.
Anna to dziewczyna, z którą większość płci pięknej chciałoby się utożsamić. Atrakcyjna, młoda, ambitna. Kobieta, która wie, czego chce, wie też, jak to osiągnąć. Swoją zaradnością przynosi chlubę rodzinie oraz całej fordońskiej społeczności. Gustaw tymczasem, to tajemniczy przybysz, o którym wiemy tylko tyle, ile sam o sobie zechce powiedzieć. Równie skryty, co przystojny, jeśli wierzyć słowom bohaterki.
Jestem zła. Zła na Stelara. Że napisał „Skruchę”. Dobra, jestem wkurzona w sumie nie na to, że ją napisał, ale że miejscem akcji uczynił Nowe Warpno. Nie wiem, jak wiele wiecie o tej mieścinie, ale… słuchajcie, nie jedźcie tam! Któż by przecież chciał pooddychać świeżym powietrzem w urzekających okolicznościach przyrody, w klimatycznym miejscu niedaleko granicy albo zjeść dobrą rybkę w jednej z wymienionych w powieści knajpek. Dajcie spokój – gdzie nie spojrzeć woda, woda i woda Zalewu Szczecińskiego. Same nudy. Jakiś glamping w Podgrodziu czy polanka na dzikie biwakowanie. I pusto. Szkoda czasu. 
Nie pamiętam już, jak i kiedy zaczęła się moja przygoda z siostrami Brontë, nie jest to też najistotniejsze, choć w przeczytanych przeze mnie w sieci recenzjach „Profesora” tak właśnie rozpoczynają się akapity. Nie nazwałabym również „przygodą” tego, co połączyło mnie z trzema (a może jedną?) kobietami, których powieści zasłynęły na całym świecie. To jest… Fascynacja? Zauroczenie? Podziw? Tak, chyba ostatnie określenie jest najwłaściwsze, gdyż nie sposób bez należnej atencji o twórczości Brontë pisać. 
Kalendarz wydarzeń literackich w Szczecinie 
Najnowsze komentarze