Innymi słowy: takich dwóch jak nas trzech, to nie ma ani jednego! Nie no, oczywiście że nie jest to tłumaczenie tytułu niniejszej recenzji, a cytat z „Kubusia Puchatka” A. A. Milne`a, który podobną myśl co A. Dumas zawarł w swoim dziele. Myśl ta dotyczy najpiękniejszej wartości – przyjaźni, w dodatku męskiej, potrafiącej przetrwać najstraszliwsze zwroty akcji, zgotowane przez życie czy autora pod hasłem – jeden za wszystkich, wszyscy za jednego!
Fabułę tej powieści przygodowej spod znaku płaszcza i szpady można by przedstawić następująco: pojedynek – intryga – pojedynek – intryga – miłość – pojedynek itd. Intrygi dotyczą rzecz jasna dworu królewskiego Ludwika XIII, pojedynki toczą się najczęściej między muszkieterami a ludźmi kardynała Richelieu, a miłość… Jest i ta po grób, i ta, którą nazwałabym… no właśnie, jak? Flirtem? Zadurzeniem? Fascynacją na chwilę? Miłostką? Ha! Tak, to to, to ostatnie! Widzicie, jak się głośno pisze, to jakoś łatwiej zebrać myśli. Miłostka, dobre… bo jak inaczej nazwać wszystkie porywy serca D`Artagnana? Chłopak mówi jednej, że ją kocha, a za chwilę chciałby wskoczyć w ogień dla drugiej, potem trzeciej i… Dosyć, doczytajcie sami. /więcej/
Ta lektura powinna być obowiązkowa dla humanistów – jest bowiem bogatym zbiorem wiedzy na temat polskich twórców – literatów i to w szerokiej cezurze czasowej. Od czasów wyzwolonego Lublina w 1944 i Jerzego Borejszy, którego aspiracje literacko-komunistyczne sprawiły, że powojenni twórcy zaczęli szukać spokojnej przystani, do czasów aktualnych, po Kraków i ulicę Krupniczą 22, gdzie zamieszkali ci, którzy przeżyli wojnę. Później Łódź, gdzie przenieśli się na czas odbudowy stolicy, następnie Warszawę, aż do czasów obecnych. Książkę czyta się jednym tchem, bo i nazwiska w niej przytoczone znane są każdemu z nas.
Jakiś czas temu miałam okazję czytać powieść Katarzyny Enerlich „Akuszerka z Sensburga” – była ona pierwszą z serii o akuszerce Stasi. Łącznie autorka napisała cztery tomy w tym cyklu, a każdy z nich opowiada dalsze losy Stasi i jej córki.
Ta książka zaczyna się i kończy tak samo – rozmową rodzica ze swoim małym dzieckiem. Stanley Tucci występuje w nich w dwóch rolach. W pierwszej scenie jako sześciolatek siedzi na podłodze salonu i bawi się klockami, obok jego mama prasuje, obydwoje jednym okiem zerkają na program o gotowaniu w telewizji. W drugiej jako dojrzały tata siedzi na podłodze w kuchni i wspólnie ze swoim sześcioletnim synem układa puzzle. Wydarzenia dzieli około sześćdziesiąt lat, ale rozmowa jest ta sama, o gotowaniu, o jedzeniu. Wreszcie pada w nich sakramentalne pytanie, które każdy rodzic zadaje swojemu dziecku setki razy: „Z czym chcesz kanapkę?”. Kto z nas go nie słyszał? Kto z nas go nie zadawał? Wszyscy! Różnica jest taka, że te pytania stały się klamrą życia Stanley’a Tucciego, znanego amerykańskiego aktora, reżysera, smakosza, autora programów i książek kulinarnych.
Największym plusem książki – poradnika o łagodnym podejściu do sprzątania i organizowania – jest jego… krótkość i wypunktowanie najważniejszych zaleceń. Nie chcę przez to powiedzieć, że się rozczarowałam, bo właściwie sama nie wiem, czego się spodziewałam. Na pewno nie jest to książka, po której lekturze będzie wam lśniło czystością w domu, nie znajdziecie magicznych zaleceń, by jak za dotknięciem różdżki przestrzeń mieszkania zamieniła się w… instagramową. Nie. Za to przeczytacie ją w jedno popołudnie i stwierdzicie – nie musi być idealnie!
„Marlene” Angeliki Kuźniak to wznowienie reportażu wydanego dziesięć lat temu przez Wydawnictwo Czarne. W tym nowym (wydawnictwa Marginesy) jest więcej zdjęć – ot, choćby z koncertu Marleny Dietrich we wrocławskiej Hali Ludowej czy artystki w słynnym płaszczu, do uszycia którego trzeba było wyskubać puch z trzystu łabędzich piersi…
Zapewne większość z kobiet ma w swojej szafie spodnie. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego, prawda? Tymczasem jeszcze dwieście lat temu nie było to tak oczywiste. Dlatego, kiedy tytułowa bohaterka powieści „George Sand i język wolności”, po raz pierwszy założyła na siebie właśnie spodnie – a był to rok 1831 – uznała, że tak właśnie smakuje wolność.
Czujecie ją? Mam na myśli wolność… Taką, która przenika na wskroś i sprawia, że nic nie jest ważne, ani ciepły posiłek, ani ogrzany pokój. Czujecie? Radość życia i niczym nieskrępowaną swobodę zachowania, niedbałość o strój czy warunki mieszkaniowe. Jednym słowem – bohema! Artystyczna, rzecz jasna, spełniająca się w różnorodnej twórczości: muzycznej, malarskiej, literackiej i innej. W sztuce. Ups, w Sztuce. Przez duże „S”. Za grosze. Byle mieć co wypić i z kim spędzić czas na nocnych, erudycyjnych dysputach. Najlepiej do rana. Vive la vie!
Kalendarz wydarzeń literackich w Szczecinie 
Najnowsze komentarze