Walter F. Starbuck, sześdziesięcioczterolatek i recydywista, zabrał mnie w niezwykłą podróż do czasów, które wprawdzie pamiętam dobrze, aczkolwiek wyrywkowo (w końcu to lata 70., miałam mniej więcej 10 lat). Afera Watergate kojarzy mi się ze skandalem politycznym i siłą „czwartej władzy”, a bohater Vonneguta, właśnie w wyniku tego epizodu z życia Stanów Zjednoczonych, trafia za kratki. I to na całe dwa lata. Jak przeżył więzienie? Kim jest, opuszczając jego mury? Wprawdzie skończył kurs miksologii, ale w dalszym ciągu jest, był i będzie absolwentem Harvardu i tylko Harvardu.

Harvard, obok afery Watergate, jest słowem kluczem w powieści Vonneguta, metaforą i symbolem. No i nie powiem, czego dotyczy, gdyż zabiorę czytelnikowi całą radość z odkrywania przenośnych sensów i z zabawy, dostarczanej przez autora niezmiennie w postaci czarnego humoru i ironii, która jest kolejnym kluczem. Ironia tym razem odrobinę inna niż w pozostałych dziełach pisarza, ale zawsze celna, trafiająca dokładnie w punkt. Boleśnie i szczerze.
/więcej/

Neapol.
Najdrożsi moi, piszę przy frontowym oknie Il Terazzino di Montesanto. Jest to elegancki zakład, więc razem z wujostwem zabawimy tu parę dni. Ach, nie wiem, od czego zacząć opowiadanie, tak mnie tu wszystko zachwyca! Prześlę tylko wyjątki z notatek, bo odkąd przybyliśmy tutaj, ciągle zwiedzam i szkicuję wieczorami, siedząc na przepięknym tarasie z widokiem na Montecalvario.

Byliśmy wczoraj w Pompejach, ale się nie spodziewajcie opisu, bo to niemożliwe. Powiem tylko, że są… wzniosłe! Bardzo już późno, ale muszę wam donieść, co dziś zaszło. Zgadnijcie, kto się zjawił, gdyśmy pili herbatę? Fred i Frank Vaughn! Przyjaciele Lauriego. Powiedzcie Beth, że się Frank o nią pytał i okrutnie zasmucił tym, że niezdrowa. Gdy wspomniałam o wesołym obozie Lauriego, mimo że upłynęły już trzy lata, roześmiał się i przesyła głęboki ukłon wielkiemu kapeluszowi.

Ciekawam, jak sobie Jo radzi u pani Kirke w Nowym Jorku, z ostatnich wieści wynikało, że zajęta bardzo postacią profesora Bhaera. Podobno prawdziwy z niego Niemiec – otyły, włosy spadające na czoło, dziwaczny nos, ale spodobał się i nazwała go piękną głową. Kochana Jo! Podszkoli się zapewne w niemczyźnie. Uważa, że nie polubiłabym profesora, gdyż prezentuje odstręczający sposób jedzenia, ale biedak najwyraźniej musi potrzebować pożywienia, ucząc przez cały dzień idiotów (słowa Jo!).

Meg na pewno dzielnie opiekuje się dzieciaczkami, choć słyszałam od Lauriego, że John znika na całe dnie, a wieczory spędza u Scottów! Chyba najwyższy czas, by nasza mamisia udzieliła paru rad młodej matce, tak dłużej być nie może! Nawet najlepsi mężczyźni grzeszą samolubstwem, ale Meg powinna zbadać, w czym sama zawiniła. Może zapomniała o obowiązkach względem męża, przez miłość do dzieci? Niech uczyni dom tak przyjemnym, by John nie czuł potrzeby wychodzić. Tak mi się zdaje, że w rzeczach tyczących małżeństwa, oboje powinni wspólnie pracować. I oby dzieci nie trzęsły całym domem! Ojcowska ręka jest nieoceniona.
Ciocia puka przez ścianę, muszę kończyć na dzisiaj, ściskam was wszystkich, a zwłaszcza najukochańszą Beth! Bądźcie zdrowi!
Wasza Amy /więcej/