Dawno, dawno temu, pewien hidalgo ukochał czytanie książek. Magia słowa pisanego przenosiła go w świat księżniczek, potworów i złych czarnoksiężników. Postanowił więc tekst wcielić w czyn. W obronie Dobra stawał do walki ze Złem. Zawsze po jasnej stronie mocy. Narażając się na śmiech i drwiny, trwał nieugięcie. W obronie pokrzywdzonych, wdów i sierot. Z miłości do Pani swego serca. Don Kichot.
Powieść Cervantesa na trwałe zapisała się w historii literatury jako ta wyjątkowa, obfitująca w niezliczone motywy i pomysły fabularne, wykorzystywane po dziś dzień. Na czym jej wyjątkowość polega? Najprościej powiedzieć – na wszystkim, ale warto sobie uzmysłowić, dlaczego. Dlaczego kochamy Cervantesa? Bo wielkim pisarzem był (chyba za długo omawiam z młodzieżą „Ferdydurke”) i nie możemy oderwać się od cudów i czarów „Don Kichota”, gotowi jesteśmy pędzić i lecieć na ratunek rycerzowi. Dlaczego? Bo to arcydzieło. Poraża mnie myśl, że autor o tym nie wiedział…
/więcej/
„Jeśli mam wyglądać autentycznie, chciałabym, żeby te zdjęcia pokazywały, że również w ciąży czuję się seksowna i piękna” – powiedziała Demi Moore do Annie Leibowitz. Aktorka zamiast ukrywać ciążę chciała dodać jej splendoru, ze słynną fotografką postanowiły zrobić sesję zdjęciową dla „Vanity Fair” w tym duchu. Powstały cudownie zmysłowe, prowokacyjne fotografie, na których wygląda jak modelka przygotowana do sesji, w ostrym makijażu, brylantach w uszach, w satynowej zielonej sukni, czy w czarnym staniku i szpilkach. Seksownie i tajemniczo. I w zaawansowanej ciąży. Jednak na okładce magazynu z sierpnia 1991 r. ukazało się inne zdjęcie, pstryknięte przez Annie po sesji, podarowane Demi i jej mężowi Bruce’owi Willisowi do rodzinnego albumu, subtelne, poruszające i pozbawione blichtru. 
Mistrzowie drugiego planu, pomocnicy czytelników, cisi bohaterowie – znaki interpunkcyjne i typograficzne – objaśniają, dają wytchnienie i podpowiadają. Uczymy się ich wraz z alfabetem, są w pierwszych czytankach i bajkach. Ich istnienie przyjmujemy jako oczywistość, tymczasem ich historia bywa pasjonująca, a ich dzisiejszy kształt znacznie odbiega od pierwowzoru.
Są takie chwile w życiu każdego nauczyciela, że ma dość. Po prostu. Ma dość i tyle. Zwłaszcza teraz, kiedy tak naprawdę jest w zdalnej pracy 24/24, świątek i piątek, a za oknem chmury (sami wiecie czego). I nie mogę się w tym miejscu powstrzymać od aluzji do utworu Konstantego Ildefonsa z 1936 roku, w którym czytamy: „– Znaczy się muszę wracać do groty,/(skumbrie w tomacie skumbrie w tomacie)/czyli że pocierp, mój Władku złoty!/(skumbrie w tomacie pstrąg)”. Tekst o skumbriach przedstawia historię wizyty starszego pana (Władysława Łokietka) w redakcji „Słowa Niebieskiego” i rozmowy z dziennikarzem o ważnej sprawie. Zainteresowanych odsyłam do całości utworu. Co to ma wspólnego ze Staroniem? Niby nic, a jednak…
Mamy tylko jedno rozwiązanie: zburzyć wszystkie rudery, postawić nowe, wyższe budynki, zabierające mniej miejsca. Potem wszystkich wrzucić do środka.
Zdenerwował mnie Leszek Herman. Serio. W sensie – sama się zdenerwowałam, gdyż nagle doszłam do wniosku, że umknęła mi przedostatnia jegoż powieść. Panika. Jak napiszę o ostatniej części? Przecież ten wątek, intrygujący zaiste bardzo, mógł już dawno zostać zakończony w poprzedniej. Od czego ma się jednak znajomych, w tym również czytających i piszących? Nie no, w sumie mogłabym i bez tej informacji, ale lepiej zawsze mieć obraz całości i pewność, że się człowiek nie wygłupi. Do rzeczy.
Kryminał? A jakże! I nie tylko. Komedia? Raczej czarna. Tak jak kreska, którą jest narysowana ta historia. Jej autorem jest Andi Watson, uznany brytyjski rysownik i scenarzysta. Jego powieść graficzna wciąga czytelnika od pierwszej do ostatniej strony. Jest dowcipnie, surrealistycznie, klimatycznie i zagadkowo.
Wojciecha Chmielarza znam już doskonale. Niemniej za każdym razem potrafi mnie zaskoczyć. Pozytywnie. Tą razą szczęka mi opadła i wysypały się jedynki, serio. W najśmielszych oczekiwaniach nie spodziewałam się takiego twistu – oczywiście, powiedzieć nie mogę, ale sami zobaczycie, kiedy ten nieprzyjemny moment nadejdzie. Nieprzyjemny, gdyż zwyczajnie poczułam się nabrana do kwadratu i w dodatku oszukiwana przez trzy czwarte powieści! Nie mogłam uwierzyć, że tak można było rozwiązać ten główny, bądź co bądź, wątek, jednakże pomysł – rewelacja!
Kalendarz wydarzeń literackich w Szczecinie 
Najnowsze komentarze