Klucza do interpretacji powieści Laury Lippman należy szukać w tytule. Cóż może się więc kryć za powiedzeniem „coraz głębiej”? Ukryta w mrocznych zakamarkach przeszłości trudna prawda? A może chęć stopniowego i coraz intensywniejszego oddawania się jakiejś sprawie? Zagadka rozwiąże się dopiero na ostatnich stronach utworu.
Fabułę autorka poprowadziła dwutorowo – poznajemy małą dziewczynkę, Lu, która w naiwnie dziecięcy sposób pojmuje świat, ale już wtedy wyraźnie zaznacza w środowisku szkolnym swój silny charakter i ambicję, a także świeżo upieczoną prokuratorkę okręgową – Louisę Brant, której pierwsza sprawa ma być banalnie prosta. Oczywiście to jedna i ta sama osoba, choć czcionka druku poszczególnych fragmentów całkiem inna. I czasem się zastanawiam, czy naprawdę aż tak trzeba podkreślać, że mamy do czynienia z różnymi perspektywami narracji? Po tę pozycję raczej nie sięgną niewprawni czytelnicy… /więcej/
Stephena Hawkinga nikomu przedstawiać nie trzeba. Oprócz sławy w środowisku naukowym, nieśmiertelność zapewnił mu niedawny film biograficzny (2014) z niepowtarzalną kreacją Eddie`go Redmayne`a oraz kilka innych („Star Trek”, „Teoria wielkiego podrywu”), w których nawet wystąpił jako on sam! Postać wielkiego fizyka, okaleczonego stwardnieniem zanikowym bocznym, porozumiewającego się za pomocą syntezatora mowy i poruszającego się na wózku, rozpoznawalna jest na całym świecie i darzona ogromnym szacunkiem. Nie tylko ze względu na to, jak walczył ze swoja chorobą, ale przede wszystkim z powodu rewolucyjnych teorii, które na zawsze odmieniły spojrzenie człowieka na wszechświat.
Ambiwalentne uczucia mną miotały w trakcie lektury powieści Piotra Haftka. Zastanawiałam się, co ja właściwie czytam i w ogóle po co, skoro i tak wszyscy doskonale wiemy, że Ziemia jest okrągła (no, może i spłaszczona od strony biegunów, ale na pewno nie płaska). A jeszcze gorzej było, gdy zaczęłam zastanawiać się nad konwencją tej lektury – sensacyjny kryminał, dramatyczny horror, romans przygodowy czy powieść drogi? A może genialna parodia?
Genialny artysta powinien być bezkompromisowy. Żadnych chałtur, żadnych przebojów pod publiczkę, żadnych recitali na festynach strażackich. Brzmi odważnie, tyle że życie nieco bohaterstwo komplikuje, bo w życiu, zwłaszcza tym artystycznym, trzeba przede wszystkim istnieć. Sam talent, nawet największy, nie podoła. Trzeba mieć szczęście. I o tym jest książka „Wodecki. Tak mi wyszło” Kamila Bałuka i Wacława Krupińskiego – o Zbigniewie Wodeckim, genialnym artyście, wybitnym talencie muzycznym, do którego szczęście w karierze przyszło być może za późno.
Jak na Królową Suspensu przystało, Mary Higgins Clark wciąż zaskakuje. Tym razem historią o naszyjniku Kleopatry, który staje się „must have” paru osób podczas dziewiczego rejsu liniowca Queen Charlotte. I choć cień podejrzenia padnie na główną bohaterkę, to czytelnik i tak wie, że jest czysta jak… szmaragdy, wyceniane przez nią nie raz.
Myślałam, że już niewiele powieści zrobi na mnie wrażenie. A jednak. I nie mam pojęcia, jak to możliwe, by po tylu latach doświadczeń czytelniczych dopiero odkryć autora, którego powinnam znać od dzieciństwa, gdyż właśnie wtedy pochłaniałam literaturę czasów wiktoriańskich. Wilkie`ego Collinsa odkryłam trzy dni temu. Późno? O, nie, nigdy nie jest za późno na wielką miłość, a takowąż zapałałam od pierwszych stron „Kobiety w bieli”.
„(…) ludźmi rządzą dwa sprzeczne impulsy: pociąg do nowych rzeczy oraz tęsknota za wygodą, jaką daje nam to, co już znane. (…) Jeśli coś jest znane, przedstaw to w zaskakujący sposób. Jeśli coś jest zaskakujące, uczyń to znanym.”
Wielką pracę wykonała Autorka, by udokumentować byt polskich służących do wszystkiego. Bo jak wyciągnąć z otchłani niebytu rzesze Maryś, Kaś, Wikt, Kazimier, Mariann i innych dziewczyn, które uciekając przed biedą w swoim rodzinnym domu, nie pozostawiły po sobie nawet nazwiska? Owych bezimiennych najemniczek, które za wikt, opierunek i niewielkie wynagrodzenie (albo nawet i nie) oddawały J.W. Państwu wszystko co miały– młodość, zdrowie, przywiązanie? Całym latami służyły wiernie swoim chlebodawcom nie bacząc na swoje potrzeby i samotną starość. Niewykształcone analfabetki, których los przypieczętowany został już w momencie urodzenia – z roli popychadeł wiecznie niezadowolonych Pań i Panów – nie wychodziły do śmierci. Choć zdarzały się też przypadki, że mądre, pracowite i z wyobraźnią niewiasty potrafiły zadbać o siebie, a to za sprawą głównie szczęśliwego ożenku lub szczęśliwego spożytkowania latami ciułanych niewielkich pensji. 
Kalendarz wydarzeń literackich w Szczecinie 
Najnowsze komentarze