|
Klucza do interpretacji powieści Laury Lippman należy szukać w tytule. Cóż może się więc kryć za powiedzeniem „coraz głębiej”? Ukryta w mrocznych zakamarkach przeszłości trudna prawda? A może chęć stopniowego i coraz intensywniejszego oddawania się jakiejś sprawie? Zagadka rozwiąże się dopiero na ostatnich stronach utworu.
Fabułę autorka poprowadziła dwutorowo – poznajemy małą dziewczynkę, Lu, która w naiwnie dziecięcy sposób pojmuje świat, ale już wtedy wyraźnie zaznacza w środowisku szkolnym swój silny charakter i ambicję, a także świeżo upieczoną prokuratorkę okręgową – Louisę Brant, której pierwsza sprawa ma być banalnie prosta. Oczywiście to jedna i ta sama osoba, choć czcionka druku poszczególnych fragmentów całkiem inna. I czasem się zastanawiam, czy naprawdę aż tak trzeba podkreślać, że mamy do czynienia z różnymi perspektywami narracji? Po tę pozycję raczej nie sięgną niewprawni czytelnicy… /więcej/
Stephena Hawkinga nikomu przedstawiać nie trzeba. Oprócz sławy w środowisku naukowym, nieśmiertelność zapewnił mu niedawny film biograficzny (2014) z niepowtarzalną kreacją Eddie`go Redmayne`a oraz kilka innych („Star Trek”, „Teoria wielkiego podrywu”), w których nawet wystąpił jako on sam! Postać wielkiego fizyka, okaleczonego stwardnieniem zanikowym bocznym, porozumiewającego się za pomocą syntezatora mowy i poruszającego się na wózku, rozpoznawalna jest na całym świecie i darzona ogromnym szacunkiem. Nie tylko ze względu na to, jak walczył ze swoja chorobą, ale przede wszystkim z powodu rewolucyjnych teorii, które na zawsze odmieniły spojrzenie człowieka na wszechświat.
Bezcenne, oprócz samych odpowiedzi na wielkie pytania, są dwa wstępy zamieszczone przez redakcję – widać z nich, jak niepowtarzalnym człowiekiem był Hawking, obdarzonym ogromnym poczuciem humoru i błyskotliwym umysłem. I z jakim ciepłem, wręcz czułością, przyjaciele Stephena mówią o nim samym i jego dokonaniach, które stały się inspiracją dla przyszłych pokoleń astrofizyków. Tak jak „Krótkie odpowiedzi…” mogą stać się odkrywcze dla każdego czytelnika, wierzącego w siłę nauki. /więcej/
Ambiwalentne uczucia mną miotały w trakcie lektury powieści Piotra Haftka. Zastanawiałam się, co ja właściwie czytam i w ogóle po co, skoro i tak wszyscy doskonale wiemy, że Ziemia jest okrągła (no, może i spłaszczona od strony biegunów, ale na pewno nie płaska). A jeszcze gorzej było, gdy zaczęłam zastanawiać się nad konwencją tej lektury – sensacyjny kryminał, dramatyczny horror, romans przygodowy czy powieść drogi? A może genialna parodia?
I chyba czytelnik sam sobie będzie musiał odpowiedzieć, gdyż w tym utworze znajdzie… wszystko, od Dana Browna czy Roberta Ludluma począwszy, na „Egzorcyście” nie kończąc.
Naprawdę nie mogłam określić swojego stosunku do powieści Haftka jednoznacznie. I zdecydowanie. Nie ma to, jednakże, jak zasięgnąć języka u obiektywnego odbiorcy, coby rozwiać rodzące się samorzutnie podejrzenia. /więcej/
Genialny artysta powinien być bezkompromisowy. Żadnych chałtur, żadnych przebojów pod publiczkę, żadnych recitali na festynach strażackich. Brzmi odważnie, tyle że życie nieco bohaterstwo komplikuje, bo w życiu, zwłaszcza tym artystycznym, trzeba przede wszystkim istnieć. Sam talent, nawet największy, nie podoła. Trzeba mieć szczęście. I o tym jest książka „Wodecki. Tak mi wyszło” Kamila Bałuka i Wacława Krupińskiego – o Zbigniewie Wodeckim, genialnym artyście, wybitnym talencie muzycznym, do którego szczęście w karierze przyszło być może za późno.
Za to na pewno wcześnie w życiu Wodeckiego pojawił się przypadek, wierny towarzysz szczęścia. Przypadkowe spotkanie z reżyserem Andrzejem Wasylewskim, twórcą pierwszego polskiego talent show „Wieczór bez gwiazdy”, zaowocowało debiutem Wodeckiego w telewizji. Przypadkowo spotkał na papierosie przed szkołą muzyczną Marka Grechutę, szukającego muzyka do swojego kabaretu. /więcej/
Jak na Królową Suspensu przystało, Mary Higgins Clark wciąż zaskakuje. Tym razem historią o naszyjniku Kleopatry, który staje się „must have” paru osób podczas dziewiczego rejsu liniowca Queen Charlotte. I choć cień podejrzenia padnie na główną bohaterkę, to czytelnik i tak wie, że jest czysta jak… szmaragdy, wyceniane przez nią nie raz.
„Całkiem sama” przywodzi na myśl klasykę powieści kryminalnych w stylu Agathy Christie – akcja w zamkniętej, aczkolwiek luksusowej przestrzeni, na rozwiązanie zagadki tylko tyle czasu, ile zajmie dobicie statku do brzegu. Dwoje bohaterów, którzy są poza podejrzeniami i pomagają rozwikłać tajemnicę morderstwa lady Em. A oprócz nich cała galeria pomniejszych postaci, bardzo szczegółowo opisanych przez autorkę w najkrótszych rozdziałach, jakie kiedykolwiek czytałam. I wszystko rozwiąże się w jednej, spektakularnej, finałowej scenie. /więcej/
Myślałam, że już niewiele powieści zrobi na mnie wrażenie. A jednak. I nie mam pojęcia, jak to możliwe, by po tylu latach doświadczeń czytelniczych dopiero odkryć autora, którego powinnam znać od dzieciństwa, gdyż właśnie wtedy pochłaniałam literaturę czasów wiktoriańskich. Wilkie`ego Collinsa odkryłam trzy dni temu. Późno? O, nie, nigdy nie jest za późno na wielką miłość, a takowąż zapałałam od pierwszych stron „Kobiety w bieli”.
Już sam pomysł na narrację z różnych punktów widzenia sprawia, że ta powieść fascynuje, a przecież powstała w II połowie XIX wieku, kiedy odkrywano niektóre techniki prozatorskie. W piękną klamrę kompozycyjną ujął autor fabułę – rozpoczyna i kończy opowieścią Waltera Hartrighta, który na środkową część utworu przepadnie gdzieś w amerykańskiej dziczy, by powrócić i rozwiązać zagadkę kobiety w bieli. I być może współczesnemu czytelnikowi zakończenie wyda się zbyt oczywiste, odrobinkę naiwne, ale tak właśnie rodziła się powieść detektywistyczna! /więcej/
„(…) ludźmi rządzą dwa sprzeczne impulsy: pociąg do nowych rzeczy oraz tęsknota za wygodą, jaką daje nam to, co już znane. (…) Jeśli coś jest znane, przedstaw to w zaskakujący sposób. Jeśli coś jest zaskakujące, uczyń to znanym.”
Co jest ważniejsze, logo czy produkt który za nim stoi? Czy dobry projekt zawsze się obroni, zachwyci i wzbudzi entuzjazm klienta, tym samym stając się gwarancją realizacji? A projekt doskonały pociągnie za sobą pasmo sukcesów komercyjnych? Może prawdą jest, że oprócz pasji, zacięcia i talentu projektant musi wykazać się czymś więcej? Gdzie szukać inspiracji? Lepiej się wyróżniać, czy może płynąć z nurtem „znanych melodii” inżyniera Mamonia? Impulsywność, prowokacja, brawura i rozmach, czy esencja, prostota, oszczędność i detal?
/więcej/
Wielką pracę wykonała Autorka, by udokumentować byt polskich służących do wszystkiego. Bo jak wyciągnąć z otchłani niebytu rzesze Maryś, Kaś, Wikt, Kazimier, Mariann i innych dziewczyn, które uciekając przed biedą w swoim rodzinnym domu, nie pozostawiły po sobie nawet nazwiska? Owych bezimiennych najemniczek, które za wikt, opierunek i niewielkie wynagrodzenie (albo nawet i nie) oddawały J.W. Państwu wszystko co miały– młodość, zdrowie, przywiązanie? Całym latami służyły wiernie swoim chlebodawcom nie bacząc na swoje potrzeby i samotną starość. Niewykształcone analfabetki, których los przypieczętowany został już w momencie urodzenia – z roli popychadeł wiecznie niezadowolonych Pań i Panów – nie wychodziły do śmierci. Choć zdarzały się też przypadki, że mądre, pracowite i z wyobraźnią niewiasty potrafiły zadbać o siebie, a to za sprawą głównie szczęśliwego ożenku lub szczęśliwego spożytkowania latami ciułanych niewielkich pensji. /więcej/
|
|
Najnowsze komentarze