„Pomyślałam, że przecież mężczyzna nie wejdzie do damskiej toalety. Myliłam się. Nie zdążyłam zamknąć drzwi do kabiny, a on już był w środku i przyciskał mnie całym ciężarem ciała do ścianki działowej. Potem…”
Zabrzmiało jak początek opisu gwałtu? Owszem. I to ze mną w roli ofiary. Tyle, że miałam więcej szczęścia niż autor „Zgwałconego”. Udało mi się. Przypadek zadecydował o tym, że nie zostałam zgwałcona, a właściwie to część mojej garderoby. O tym za chwilę.
Zadziwiające, jak mało jest synonimów słowa „gwałt” w języku polskim w kontekście zmuszenia do kontaktu seksualnego. Ani „molestowanie”, ani „wymolestowanie” czy „pohańbienie” lub „zniewolenie” nie oddają okrucieństwa i ohydy tego aktu, więc z góry przepraszam za powtarzanie się. Zadziwiające jest też, jak wiele warunków musi być spełnionych w świetle prawa, o których pisze Douglas, żeby taki czyn został zakwalifikowany jako gwałt. A przecież przemoc, w jakiejkolwiek postaci, jest niewyobrażalnym złem. Autor dedykując swoje wyznanie – wszystkim pozostałym, podkreśla, iż nie ma znaczenia, kto jest ofiarą – mężczyzna czy kobieta. /więcej/
Jak to jest, że tyle się na coś czeka, a kiedy już przyjdzie ten moment, „to” staje się tylko chwilą? Chciałoby się rzec (za Goethem), żeby trwało wiecznie, bo jest piękne, to jednak czas nieubłaganie zrobi swoje. Minie i tyle. I choć naprawdę chciałam czytać wolniej, to nie mogłam. Przegrałam walkę z „Wiatrakami”. 468 stron w mgnieniu oka. I tylko żal, że już koniec, że na kolejną część trylogii przyjdzie mi znowu czekać…
Genewa, 1993 rok, pierwszy dzień zdjęć „Czerwonego” Krzysztofa Kieślowskiego z udziałem Jeana-Louisa Trintignanta, legendarnego aktora Vadima, Godarda, Leloucha, Bertolucciego. „Stop” – Kieślowski stanowczo przerywa legendzie w pół filmowego zdania. Szepcze coś tłumaczowi, ten z niewyraźną miną przekazuje legendzie wskazówki. Ekipa filmowa nie oddycha z wrażenia. Legenda nieco zesztywniała, ale wreszcie mówi: „On ma rację”. Później, gdy „Czerwony”, trzeci film z tryptyku po „Niebieskim” i „Białym”, o centymetr przegrał Oskara, Trintignant powiedział: „Poznałem pewnie z setkę reżyserów, łącznie z tymi największymi, Kieślowski to z pewnością najlepszy z nich. To człowiek o oszałamiającej wrażliwości, inteligencji i samodyscyplinie. To człowiek, który wymusza respekt”. 
Dickensa znamy i podziwiamy. A za co kochamy? Gdybym miała zacząć wyliczankę, nie starczyłoby mi czasu na czytanie innych jego utworów, więc powiem tylko jedno – za MIŁOŚĆ. Miłość w różnych formach, wszechobecną od pierwszej do ostatniej strony powieści. Miłość, która komplikuje wszystko, aż można stracić wszelką nadzieję. A jednak też taką, która zwiódłszy na manowce, zabłyśnie w końcu światełkiem w tunelu.
W tej książce nie znajdziecie spiżowego posągu bohatera. Jest natomiast opowieść o Człowieku, niektórzy mówią kontrowersyjnym, a na pewno niepokornym, przedstawicielu Kościoła w Polsce. Autor pokazuje biskupa Tadeusza Pieronka, takiego jak postrzegają Go inni. Pieronka – osobę wszechstronnie wykształconą i erudytę -widzimy oczami członków Jego Rodziny oraz znanych Polaków – Jerzego Owsiaka, Marka Zająca, księdza Adama Bonieckiego, Jacka Żakowskiego, Janusza Gajosa, Marcina Przeciwszewskiego, Moniki Olejnik, Aleksandra Kwaśniewskiego.
Najchętniej zaczęłabym od zacytowania całości wstępu do książki, ale nie miałabym wtedy o czym pisać, gdyż słowa autora są zarazem kwintesencją treści „Przysionka…”. Skoncentruję się więc na jednym tylko zdaniu: „Kres niech wyznacza śmierć, a nie wizja ławeczki w parku i poczucie życiowego spełnienia”. Tak, ten zbiór opowiadań jest właśnie o tym, jak można przeżyć życie i… jak go NIE przeżyć.
Nikt tak jak On nie miał jasnego spojrzenia na historię dawnej Polski. O współczesnej wolał milczeć. W swoich książkach – „Polsce Piastów” , „Polsce Jagiellonów” i „Rzeczpospolitej Obojga Narodów” dał mądrą wykładnię funkcjonowania państwa – jakich wartości trzeba przestrzegać, na czym się wzorować, jaki Dekalog mieć w sercu, by państwo było szanowane przez jego obywateli ( Władco, nie kłam! Nie szczuj jednych przeciwko drugim!). I wciąż ten Dekalog Pawła Jasienicy, a właściwie Lecha Beynara, jest aktualny. A w dzisiejszej Polsce, analizując to, co się dzieje, szczególnie ważny.
Jako 90. na świecie astronauta, pierwszy jako Polak, doświadczył na własnej skórze kontaktu z Kosmosem – pilot astronauta Mirosław Hermaszewski. Historia tego lotu wraz z pasjonującym opisem „kuchni” i także wnikliwe studium epoki historycznej – czasów zimnej wojny – to dostępna dla wszystkich- lektura od której trudno się oderwać. Dla niektórych czytelników, tak jak dla mnie, będzie to powrót do czasów młodości, epoki Gierka. Ułudnego syceniem się, że Polska to potęga gospodarcza, a ZSRR pokona w wyścigu kosmicznym nawet Amerykę. Tak było wówczas istotnie, dziś dane jest poznać nam kulisy tego niebotycznego wyścigu. Rywalizacji państw satelickich- członków Układu Warszawskiego – do fotela pierwszego astronauty bloku wschodniego. Jak wtedy bywało o wszystkim decydowali politycy (skąd to teraz znamy?). To Politbiuro w Warszawie i na Kremlu stawiało kropkę nad i. Podchody, przepychanki, różni faworyci, którzy mieli różnych mecenasów. A nad tym wszystkim katorżnicze wręcz treningi w Gwiezdnym Miasteczku pod Moskwą. Kogo zakwalifikują do lotu z kosmodromu Bajkonur statkiem Sojuz 30. 27 czerwca 1978 roku poleciał ON – Mirosław Hermaszewski! 
Kalendarz wydarzeń literackich w Szczecinie 
Najnowsze komentarze