Dzięki Annie Kleiber zasoby beletrystyki polskiej wzbogaciły się o jeszcze jedną powieść, skierowaną przede wszystkim do kobiet, jako że mężczyźni z reguły nie lubią czytać książek z heroinami w roli głównej. A zwłaszcza kryminałów, gdyż „Półtora trupa na głowę”, mimo intrygującego tytułu, kryminałem nazwać nie można – gatunkowo zbliża się bardziej do powieści obyczajowej z marginalnie ujętym wątkiem morderstwa.
W największym skrócie – Wanda wyleci z pracy (jest redaktorką w podupadającym czasopiśmie), jeśli nie przeprowadzi wywiadu z autorem widmo, Ignacym Knychałką, którego przypadkiem rozpoznaje na ulicy. Dzięki wielu zbiegom okoliczności, udaje jej się nawiązać z nim kontakt. Do akcji wkracza wydawca i jeszcze dwie pisarki oraz przyjaciółka bohaterki z eksmężem. Niemałą rolę w dramacie odegra również chłopak siostrzenicy Wandy – Norbas, którego postać, moim zdaniem, jest najlepiej skonstruowana – taki macho z krwi i kości, a przy tym dbający o bliskie mu kobiety. Pozostałym, niestety, brakuje głębi psychologicznej, zadziwiają swoją nieudolnością życiową lub odwrotnie – przesadzonym cwaniactwem. /więcej/
|
|
||
       |
Laurie Moran pojawia się po raz kolejny w serii „W cieniu podejrzenia” jako dociekająca prawdy dziennikarka śledcza, prowadząca program o takim samym tytule. Tym razem zajmuje się sprawą sprzed pięciu lat, kiedy to znika w niewyjaśnionych okolicznościach Amanda Pierce, okrzyknięta przez media Zbiegłą Narzeczoną. Uciekła sprzed ołtarza czy została porwana dla okupu? Może zamordowano ją, a ciało wrzucono do wody? Laurie podejmuje się śledztwa, odłożonego przez policję już dawno ad acta. Jak dobrze, że bliscy ofiary nie potrafili zapomnieć, zagadka w końcu zostanie rozwiązana. /więcej/
|
|
Conan Doyle się zestarzał. Razem ze swoim psem. Jednakże to zestarzenie ma nieodparty urok, żeby nie powiedzieć – psi urok. A przede wszystkim – urok klasyki gatunku, który od ponad wieku nieodmiennie wciąga czytelnika tajemniczością, nadprzyrodzonymi zjawiskami i klimatem zamglonych wrzosowisk. Jak na prawdziwą, detektywistyczną, powieść grozy przystało.
Seriale telewizyjne święcą ostatnimi czasy triumfy. Kiedyś sposobem określenia popularności autora było sfilmowanie jego książki, dziś na topie jest zrobienie z niej serialu. Szczególnie cenione są te, wyprodukowane przez HBO. Wiosną wielką popularnością cieszył się miniserial „Wielkie kłamstewka”. Został on nakręcony na podstawie powieści Liane Moriarty, o tym samym tytule.
Emilia Padoł to niestrudzona tropicielka kultury PRL. Pisze barwnie, ciekawie, dociera do wypieranych coraz bardziej ze zbiorowej pamięci detali, zdarzeń, ludzi. Jej kolejna książka (po wspomnieniach o aktorach, aktorkach i piosenkarkach PRL) to zapis życia i twórczości takich piosenkarzy jak: Maciej Kossowski, Krzysztof Klenczon, Andrzej i Jacek Zielińscy, Stan Borys, Edward Hulewicz, Andrzej Dąbrowski i Andrzej Zaucha. Dla ich fanów (a ich szeregi choć przerzedzone przez lata wciąż są liczne) będzie to zapewne sympatyczne, literackie, spotkanie. Wciąż bowiem brzmią nam w uszach (na pewno mojej generacji) takie piosenki jak „To była blondynka”, „Za zdrowie pań”, „Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał” czy „10 w skali Beauforta”. Piosenki, które czyniły naszą młodość radosną i szaloną. Sprawiały, że pomimo licznych ograniczeń, które niosły tamte czasy, prywatki i pierwsze randki miały kolor i smak. I co tu dużo ukrywać – owi piosenkarze byli naszymi idolami – na ich koncerty waliły tłumy, a gdy pojawiali się w TV sprawiali, że pustoszały ulice. No i te liczne rzesze zakochanych po uszy nastolatek a także pań w słusznym wieku. Tego już nikt nie odbierze kulturze PRL-u, nie zaprzeczy faktom. 
„Idą po omacku przez tę samą ciemność, napotykają te same przeszkody i walczą z tą samą uporczywą złą wolą niepoznawalnych sił. Ulegają tym samym prawom, doznają podobnych co my rozczarowań i odnoszą podobne naszym powolne i mozolne triumfy. Obdarzone są niemal podobną do naszej cierpliwością, wytrwałością i miłością własną, posiadają takie jak my odcienie inteligencji, tę samą nadzieję i ideały.”
Kto marzy, by jak Kopciuszek spotkać swojego księcia z bajki, by żyć w przepychu, powinien sięgnąć po tę lekturę. Dowie się z niej jak bajka nadaje życiu rzeczywisty wymiar, jak Kopciuszek okazuje się niekoniecznie szczęśliwą kobietą a fortuna zmienia w piekło życie pewnej amerykańskiej rodziny (co nie oznacza, że dotychczas było ono rajskie). Autorka bardzo szczegółowo i solidnie dociera do źródeł wiedzy o milionerce Barbarze Piaseckiej Johnson, rozmawia z wszystkimi żyjącymi jeszcze osobami – od rodziny, po liczną służbę z Jasnej Polany (rezydencji milionerki w Ameryce, którą wzniosła kosztem kilkunastu milionów dolarów) oraz beneficjentów działalności filantropijnej Piaseckiej. To bardzo liczne grono interlokutorów, którym dane było znać osobiście milionerkę, korzystać z jej gościnności i pieniędzy. Jaki wyłania się obraz? Na pewno nie jednolity, a wręcz poszarpany, czy wręcz szokujący. 
Amerykańska Królowa Suspensu w duecie z Alafair Burke ani na chwilę nie spuszcza z tonu. Najnowsza ich powieść jest doskonale napisanym kryminałem, w otoczce światowego blichtru z Rockefeller Center i hotelem Grand Victoria na Florydzie w rolach głównych. „W świetlistej mgle” znajdziemy wszystko to, czego można oczekiwać od najlepiej sprzedających się książek – dobrze napisana i trzymająca w napięciu, z obowiązkowym elementem zaskoczenia na końcu.
Przyznam szczerze, że do polskich kryminałów podchodzę bardzo sceptycznie. Nie dlatego, że nie są dobre, ale z powodu bliżej nieokreślonej niechęci do realiów ojczystych. Jakoś tak, wychowana na amerykańskich serialach („Kojak”, „Columbo”) i Agacie Christi czy Chandlerze, przyzwyczaiłam się do obcojęzycznego nazewnictwa i obcokulturowych zachowań. A tu… niespodzianka! Siurpryza – można by rzec – i to po całości.
Kalendarz wydarzeń literackich w Szczecinie 
Najnowsze komentarze