Dotąd byłam fanką jednej współczesnej autorki z Włoch – Eleny Ferrante. Po przeczytaniu „Sycylijskich lwów” i „Zimy lwów”, jestem tak samo zachwycona pisarstwem Stefanii Auci. Pierwszy tom tej sagi rodzinnej ukazał się w Polsce w czerwcu ubiegłego roku, natomiast w lutym do polskich księgarń trafi kolejna część, właśnie „Zima lwów”. We Włoszech oba tomy osiągnęły status bestselleru i największego hitu wydawniczej od kilku lat, porównywalnego do sukcesu powieści wspomnianej tu Eleny Ferrante – „Genialnej przyjaciółki”.

Saga Stefanii Auci oparta jest na faktach. To opowieść o rodzinie z Sycylii, która ciężką pracą doszła do ogromnego majątku. Można by powiedzieć – od pucybuta do milionera, choć ich bogactwo zostało zbudowane – przynajmniej na początku – na handlu przyprawami, tuńczykiem i wreszcie produkcją wina. I tak w pierwszym tomie fabuła rozpoczyna się od opowieści o braciach z Kalabrii. To Paolo i Ignazio Florio, którzy po przybyciu do Palermo w 1799 roku, wzbudzali pogardę wśród mieszkańców miasta. Nie byli bowiem „swoi”. Ta wrogość tak ich zmotywowała do działania, że w ciągu kilkudziesięciu lat stali się bardzo bogaci. /więcej/

Do sięgnięcia po powieść Lucyny Olejniczak skłoniło mnie to, że akcja rozgrywa się w Krakowie. To był pierwszy tom serii „Kobiety z ulicy Grodzkiej”. Potem przeczytałam kolejne części. Jakiś czas temu autorka pokusiła się o rozpoczęcie nowej serii. To „Lilie Królowej”. I znów akcja rozgrywa się głównie w Krakowie, tyle że w średniowieczu. Niedawno ukazał się tom drugi: „Wiedźmy”.

Średniowiecze to dość modny w ostatnich kilku latach, jeśli tak można to określić, okres w powieściach historycznych. Bywa i tak, że właśnie ta epoka staje się tłem nie tylko historii obyczajowych, ale też – tak, tak! – kryminalnych. Zdarzało mi się czytać takie powieści, w których na dobrze zarysowanym tle historycznym, sama akcja była dość nieciekawa. Tak, jakby autor,, zafascynowany historią średniowiecza, odpuścił sobie wartką akcję i ciekawe dialogi. Bywało również tak, że interesująca fabuła niejako była jedyną zaletą, bo z kolei kulała w książce dbałość o detale historyczne. A jak jest u Lucyny Olejniczak? Zadziwiająco dobrze, choć – muszę się do tego przyznać – dość ostrożnie podchodziłam do kolejnej, nowej serii autorki. Myślałam, niestety!, dość stereotypowo: jakoby laborantka medyczna na emeryturze nie jest w stanie stworzyć dobrej powieści z fabułą osadzoną w średniowieczu. A jednak była w stanie! /więcej/

Gdyby sto lat temu istniały portale plotkarskie Ernest Hemingway mógłby nieźle zarabiać, pisząc ploteczki z życia bohemy Paryża. To oczywiście żart, ale w książce „Ruchome święto” jest całe mnóstwo środowiskowych mniejszych i większych skandali i skandalików, opisywanych przez pisarza. Zresztą, wycieczka po Paryżu z tym zbiorem opowieści wydaje mi się dużo ciekawsza niż te, które są podobno ostatnio niezwykle modne, czyli śladem bohaterów serialu”Emily w Paryżu”.

Hemingway, którego poznajemy w „Ruchomym święcie”, nie był jeszcze sławnym pisarzem, ale raczej biednym, początkującym literatem, co wielokrotnie podkreślał w tym zbiorze. Takim, który zdecydował się właśnie rzucić dziennikarstwo i zacząć pisać opowiadania oraz powieści. Choć ową kwestię biedy pisarza nieco trudno zrozumieć z punktu widzenia przeciętnego Kowalskiego. /więcej/