Od niepamiętnych czasów ludzkość głowiła się nad tym, jak osiągnąć nieśmiertelność. No, może nie cała ludzkość, ale rozmaici alchemicy, medycy czy naukowcy. I choć wydawać by się mogło, że dzięki postępowi w medycynie, ludzie żyją coraz dłużej, nieśmiertelność jest ciągle nierealna. Leku na śmierć nikt dotąd nie wymyślił. Właśnie nieśmiertelność jest tym, co towarzyszy trzem bohaterom książki zatytułowanej „Mam na imię Jutro”: lekarzowi i chemikowi o imieniu Valentyne, jego psu Jutro oraz wrogowi i prześladowcy (choć na przestrzeni wieków, to się mocno zmienia…) o imieniu Vilder.

„Ta podróż przez wiele żywotów zaczęła się całkiem zwyczajnie: zbierałem razem z nim ostrygi na brzegu. Lubił je bardziej niż jakiekolwiek inne jedzenie, uwielbiał rytuał otwierania szerokich muszli, by odkryć ukryty w ich wnętrzu skarb, gładki alabaster i niematerialny płyn. Kiedy się nimi najadał, ulegał fizycznej przemianie: opuszczał ramiona, przestawał marszczyć czoło, a jego oczy łagodniały, czasami bliskie łez” – oto prolog opowieści, historia z Danii w 1602 roku. /więcej/

Dopóki nie przeczytałam książki „Hanna Lachert. Wygoda ważniejsza niż piękno” Katarzyny Jasiołek, nie miałam pojęcia, że krzesła, które stały u mojej babci, były zaprojektowane właśnie przez Hannę Lachert i że nosiły nazwę Muszla. Bardzo żałuję, że wylądowały najpierw w piwnicy, a potem pewnie na śmietniku, kiedy babcia wymieniała wystrój mieszkania. Po lekturze książki nie mogę sobie darować, iż nie przyszło mi wtedy do głowy, by uratować krzesła przed wyrzuceniem. Przecież to były jedne z bardziej poszukiwanych mebli na polskim rynku! Teraz to już wiem…

Biografia Hanny Lachert to opowieść o nietuzinkowej postaci, jednej z najwybitniejszych polskich projektantek sztuki użytkowej. Jej meble są dziś ikonami designu, poszukuje się ich na aukcjach internetowych i w komisach. W książce jest nie tylko historia jej kariery, ale też świetna opowieść z życia prywatnego oraz – ta część jest jedną z moich ulubionych- dotycząca tego, jak panience z tzw. dobrego domu żyło się w przedwojennej Warszawie. /więcej/

„Kiedy widownia płacze po śmierci gangstera, który na jej oczach zabił setki ludzi, mamy do czynienia z arcydziełem” – stwierdził amerykański sekretarz stanu, Henry Kissinger, który towarzyszył jednemu z producentów filmu „Ojciec chrzestny” na premierze tej produkcji. Powiedział te słowa tuż po tym, jak zapaliły się światła po uroczystym seansie. Miał rację. Pięćdziesiąt lat po premierze nikt nie ma wątpliwości, że film wyreżyserowany przez Francisa Forda Coppolę jest jednym z najważniejszych dzieł w historii kina. Ja go uwielbiam! A teraz też uwielbiam książkę Marka Seala – „Zostaw broń, weź cannoli. Kulisy powstania filmu”Ojciec chrzestny”. Przeczytałam ją z wielką przyjemnością, a wkrótce planuję kolejne sięgnięcie po nią. Tak! Chcę obejrzeć film z książką w ręku. Zwłaszcza że są w niej arcyciekawe historie powstania konkretnych scen, dialogów czy sekwencji.

Jak napisał autor książki, film powstał niejako z desperacji. Zaczęło się od zdesperowanego autora książki Maria Puzo, który mając na utrzymaniu żonę i pięcioro dzieci, a także ogromne długi (był hazardzistą), napisał powieść pt. „Ojciec chrzestny”. Ona odmieniła jego życie. Nie dość, że mógł przestać pisać tandetne opowiadania do pism, to jeszcze został został bogatym człowiekiem i stał się cenionym literatem. Również z desperacji reżyserem „Ojca chrzestnego” został Coppola, którego pierwsze produkcje okazały się klapą, dlatego dorabiał sobie kręcąc… filmy erotyczne. /więcej/