Książka Agaty Szydłowskiej „Futerał. O urządzaniu wnętrz w PRL” prowadzi czytelnika przez historię Polski od końca II wojny światowej, do lat 80-tych XX w. przez pryzmat potrzeb mieszkaniowych i możliwości urządzania wnętrz. Spomiędzy pięknego (i niedostępnego) polskiego wzornictwa oraz znienawidzonych meblościanek wyłania się opowieść o potwornej, powojennej biedzie, bezdomności i tułaczce. I jak refren powraca słowo brak.
W pierwszych latach powojennych jest to brak poczucia bezpieczeństwa i brak dachu nad głową, w latach 50-tych dla szczęściarzy – brak mebli, które zmieszczą się do własnego M, dla pechowców z hoteli robotniczych – brak mieszkania, w epoce gierkowskiej – brak fachowców do naprawienia przeraźliwie wybrakowanych mieszkań z fabryk domów, w latach 80-tych – absolutny brak wszystkiego…. A czy dzisiaj doskwiera jakiś brak? Dziś w czasach szeroko pojętego nadmiaru jesteśmy zagubieni wśród kształtów, materiałów, form i cen. Nikt nie uczy w szkole doboru kolorów, wykorzystania przestrzeni czy ergonomii w kuchni.
/więcej/
Samotnym można być wszędzie, ale w wielkim mieście, pośród milionów ludzi ma to szczególny charakter – sama fizyczna bliskość nie wystarczy, by rozproszyć poczucie izolacji.
Jeśli uważacie, że nie interesuje was historia sztuki, dzieła Wyspiańskiego albo Matejki nie wzbudzają w was zachwytu, a zawrotne kwoty, jakie kolekcjonerzy płacą za obrazy Tamary Łempickiej uważacie za głupotę, przeczytajcie książki Małgorzaty Czyńskiej. W tym tą najnowszą: „Kobiety z obrazów. Polki”. Przewijają się tu takie panie, jak siostry, które stały się pierwowzorem postaci w „Weselu” Wyspiańskiego, tłumaczka wielu sztuk scenicznych i książek, w tym „Pinokia”, potentatka branży kosmetycznej, aktorka, której nazwiskiem nazwano kotlet schabowy podawany w amerykańskiej restauracji czy malarka, która by móc studiować na uczelni nieprzyjmującej kobiet, przez rok udawała mężczyznę… To swoisty korowód ekscentryczek, feministek, skandalistek i geniuszek (celowo użyłam tu feminatywu – geniuszka, tak a propos burzy, która przetoczyła się niedawno przez internet po wypowiedzi Katarzyny Nosowskiej jakoby ją feminatywy męczyły). 
„Nówka sztuka. Młoda polska ilustracja” to moje drugie spotkanie z Patrykiem Mogilnickim – pierwsze, przy okazji „Książka po okładce” również dotyczyło ilustracji. O ile jednak poprzednio, wspólnie z autorem przyglądałam się okładkom książek przez pryzmat polskiej szkoły plakatu, o tyle tym razem autor zachęca do zapoznania się ze sztuką ilustracji w szerszym ujęciu: od klasycznej książkowej i plakatu, poprzez okładki płyt i teledyski, do komiksów i zabawek. Część z przedstawionych w książce prac to grafiki, które dobrze znamy z przestrzeni publicznej, większość jednak to tworzone na własny użytek, do przysłowiowej szuflady lub dla indywidualnych czy niszowych zamawiających. 
Niezwykły portret jednej z najwybitniejszych polskich projektantek sztuki użytkowej.
Galeria kobiecych losów zapisanych w obrazach.
Jego reportaże to sztuka uwodzenia czytelnika. Mógłby być świetnym makijażystą, te teksty mają z góry założony wyraz, wygląd, formę i estetykę. Czasami nad tą niepowtarzalnością, jednym zdaniem czy frazą, ustawiającymi cały tekst, myśli cały miesiąc. Czasami natchną go kubiści, czasami jego koledzy po fachu. „Czytam cudze reportaże i wciąż podkreślam miejsca, które mnie zachwycają. Wydaje mi się, że jestem zazdrosny, ale nie zawistny” – mówi. Twierdzi, że jest jak filatelista kolekcjonujący fascynujące swoją urodą fragmenty reportaży innych. Pod względem tłumaczeń Mariusz Szczygieł zajmuje na podium polskich reportażystów drugie miejsce. Tylko Hanna Krall wyprzedza go wśród polskich autorów literatury non-fiction w tłumaczeniu na inne języki. A gdy książki non-fiction są przekładane w 21 językach, jak w wypadku Szczygła, to mówimy o mistrzu reportażu.
Nowe wydanie wspomnień Jarosława Iwaszkiewicza – po raz pierwszy bez zmian wprowadzonych przez cenzurę.
Kalendarz wydarzeń literackich w Szczecinie 
Najnowsze komentarze