Jak spotkanie klasowe po latach

Są takie książki, które czyta się pospiesznie, nie mogąc się doczekać zakończenia. Innymi się z kolei delektuje, a nawet celowo opóźnia dotarcie do ostatniej strony. Ja tak miałam przy lekturze „Cudownych lat” Valerie Perrin.

Bohaterami powieści jest trójka przyjaciół: Nina, Adrien i Etienne, Francuzi z małej mieściny w Burgundii. Historia ich przyjaźni rozpoczyna się w 1986 roku. Każda z tych postaci jest całkiem inna, a jednocześnie są jak znakomicie dobrane części puzzli. Wszyscy marzą o jednym: wyjechać z rodzinnego miasteczka do Paryża, by tam zrobić karierę muzyczną. Jako zespół – Nina ma być wokalistką i autorką tekstów piosenek, a męska część grupy ma odpowiadać za część muzyczną utworów. Snując marzenia o sławie, nastolatkowie bawią się w rytm piosenek Depeche Mode, U2, The Cure, Madonny, a kiedy pada mur berliński, nauczyciel języka niemieckiego puszcza im utwory Niny Hagen.

Rozdziały opowiadające o ich perypetiach szkolnych, pierwszych fascynacjach erotycznych czy skomplikowanych układach rodzinnych, przeplatane są opowieściami, których akcja rozgrywa się trzydzieści lat później. Narratorką tych rozdziałów jest dziennikarka lokalnej gazety, która kupiła dom w rodzinnej miejscowości i powróciła do niej po wielu latach. Jak się okazuje, życie trójki przyjaciół nie potoczyło się tak, jak tego oczekiwali. Czytelnik ze zdziwieniem dowiaduje się, iż nierozłączni dotąd – Nina, Adrien i Etienne – nie utrzymują ze sobą kontaktu. Spokojnie, to nie był spoiler! Ta informacja pojawia się na początku książki. Kolejne strony powieści tłumaczą jednak, co było tego przyczyną.

Książkę czyta się znakomicie. Autorka z ogromną czułością pokazała każdą z postaci. Kolejne rozdziały z kolei odkrywają przed nami choćby przyczyny ich życiowych wyborów. Lektura tej powieści to trochę jak spotkanie klasowe po latach. Takie, podczas którego ze zdziwieniem odkrywamy, że dawna cicha myszka teraz jest bardzo ważną szychą w korporacji, a szkolny bystrzak wcale nie zrobił kariery, choć wszyscy byli przekonani, iż tak będzie. Zapewniam, że w trakcie czytania, jak też tuż po, zaczniecie wspominać własne szkolne lata i żałować, że już nie ma strony internetowej o nazwie Nasza Klasa. Tak bardzo byście chcieli bowiem odezwać się do dawno niewidzianych przyjaciół, kolegów i koleżanek.

Monika Gapińska – bookstagram @Setka z kotem

Valerie Perrin „Cudowne lata”, Wydawnictwo Albatros 2023