Jak toczy się życie….

A życie się toczy… Ale jak…? No właśnie! Kto nam to wyjaśni? Najpiękniej Pani Wiesława Maciejak na 710 stronach swojej powieści, pod tym właśnie tytułem. I daję słowo, że nie opuściłam żadnego zdania w tej książce z myślą, iż jest ono zbędne.

To opowieść miejscami wzruszająca do łez. Od pierwszych stron nasza przychylność towarzyszy losom bohaterek. Podziwiamy lekkość pióra, barwne, plastyczne przedstawienie postaci, ciekawe dialogi. Wartką akcję, która wiedzie przez lata i pokolenia. Autorka zaś powiększa grono osób, wśród których się ona toczy. Jak w życiu…
Losy dwu kobiet z odmiennych środowisk, do poczęcia których przyczynił się bogaty dziedzic Wólki Podleśnej wielbiciel kobiecych wdzięków, przeplatają się ze sobą. Jedna, z bogatej rodziny, dała się uwieść przystojnemu dziedzicowi przed zawarciem małżeństwa z niekochanym człowiekiem. Wiedzie życie dostatnie i szczęśliwe, jako matka i żona. Druga, to uboga wiejska wyrobnica, którą dziedzic zniewolił, wykorzystując jej podległość i bezbronność. Ta, w samotności urodziła i chowała córkę, do której nie miała serca. Wiele nieszczęść, wiele miłości, codzienny trud i ciężka praca od dzieciństwa. A świat się zmienia, lata mijają jak w kalejdoskopie. Życie się zaczyna i już… już… zda się, trzeba je kończyć. Najważniejsza jednak jest rodzina, wzajemne wsparcie i pomoc w trudnych chwilach. Książka zaczyna się w roku 1890 a kończy w czasach nam współczesnych. Szmat czasu chce się westchnąć. Ano tak…
To piękna opowieść ze szczęśliwym zakończeniem, w którym w końcu, po stu latach splatają się losy dwu osób, potomków dziedzica Wólki Podleśnej. Wypełnia się dziejowa sprawiedliwość łącząc ich w szczęściu i miłości. Polecam…

Jolanta Szabłowska

 Wiesława Maciejak, A życie się toczy,Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 2016