Jakiś czas temu miałam przyjemność obejrzeć ciekawe spotkanie autorskie z Marcelem Woźniakiem, poprowadzone przez Marka Stelara. Rozmowa ta zachęciła mnie do sięgnięcia po najnowszą powieść autora – „Rzeźnik z Lyonu”. Nie przepadam za książkami, w których występują brutalne opisy, chyba że mają one solidne uzasadnienie. „Rzeźnik…” jest takim właśnie wyjątkiem – tutaj napisanie i pokazanie bestialskich scen było według mnie, potrzebne. A dlaczego? Poniższe słowa stanowią chyba najlepszą odpowiedź:

„[…] morderca zabija dwa razy. Pierwsza śmierć ma miejsce wówczas, kiedy zabójca popełnia morderstwo. Druga śmierć jest wtedy, gdy sprawca próbuje zatuszować ślady tej zbrodni, wymazać ją z historii. […] Bo jeśli zabójca jest winny tej pierwszej zbrodni, to winnymi tej drugiej będziemy już my, nie on. Zbrodnią jest zapomnieć.”
Elie Wiesel (cytat pochodzi z książki Rzeźnik z Lyonu) /więcej/

Wyobraź sobie, że stoisz wieczorem przy oknie na szóstym, siódmym, ósmym, najwyższym piętrze budynku. W oświetlonych mieszkaniach, za szybami, ludzie wyglądają trochę jak w wielkim akwarium. Zajęci swoim życiem, nieznani, przechodzą z pokoju do pokoju, gaszą i zapalają lampy. Widzisz ich, zachowują się tak samo jak ty o tej porze dnia, wykonują te same czynności i gesty, a jednak nikt dla nikogo nie jest dostępny. I nagle zdajesz sobie sprawę, że takie sceny tylko w filmach są pięknymi kadrami. W realnej rzeczywistości budzą uczucie lęku, osobności, izolacji. Trwa to jak mgnienie oka, ale jest dojmujące. Czujesz wtedy jak bardzo można być samotnym wśród ludzi.

Samotność pojawia się wszędzie i z różnych powodów. Według słowników „samotny” to „nieszczęśliwy wskutek braku towarzystwa innych” czy „żyjący w samotności, w odosobnieniu, niemający rodziny, towarzystwa”. Ale samotnym czuje się po rozstaniu, odtrąceniu, śmierci kogoś bliskiego, w depresji. Można to uczucie też odbierać za Virginią Woolf jako „wewnętrzną samotność”. Olivia Laing, brytyjska autorka i krytyczka literatury, czytając dziennik Woolf z 1929 r., wyłuskała z nich fragment: „Gdybym tylko potrafiła to uchwycić: uczucie, że gdy samotność i milczenie odciągają człowieka od zamieszkanego świata, rzeczywistość zaczyna śpiewać”. „Ciekawa myśl – że samotność może prowadzić nas ku inaczej niedostępnemu doświadczaniu rzeczywistości” – komentuje Laing.
/więcej/