Skandalistki. Historie kobiet niepokornych

Droga Pani,

spieszę z odpowiedzią na Pani list i muszę niestety potwierdzić, Pani intuicja była słuszna; zaiste widok kobiety czytającej publicznie książkę w obecnych czasach nie wywoła u płci brzydkiej należytego zainteresowania. Wydaje się, iż to głównie Panie hołdują zasadzie „Nie czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka”, w przypadku Panów ta zasada przybiera formę odwrotną „Czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka”.

Jednakże jako stuprocentowy dżentelmen ośmielam się podpowiedzieć Pani, iż w przypadku niemożności opanowania fatalnej słabości do książek – także w czas kanikuły – być może należałoby przyjąć następującą strategię: proszę odwrócić uwagę miłego sercu Pana ekscytującą okładką. Polecam książkę Elizabeth Kerri Mahon „Skandalistki”, która takową posiada. Artystycznie upozowana naga piękność skutecznie odwróci męską uwagę od słowa pisanego, a i Pani urok, poprzez przyjemne skojarzenia, stanie się bardziej oczywisty.

Notabene lektura „Skandalistek” może dostarczyć Pani wielu ciekawych przemyśleń. Historie kobiet niepokornych, jak głosi podtytuł, szkicuje sylwetki kilkunastu uroczych Pań. Począwszy od walecznych przywódczyń, poprzez krnąbrne żony, błyskotliwe uwodzicielki i uczuciowe artystki, po panie z misją –że pozwolę sobie wymienić niektóre z rozdziałów książki. Będzie mogła Pani poznać sekrety sypialni Anny Boleyn i Henryka VIII, który to, jak zapewnia autorka, w chwili poznania piękności, miał 35 lat i gdyby tylko zaistniała taka możliwość, znalazłby się zapewne na rozkładówce magazynu „Seksowni książęta renesansu”.

Pragnę równocześnie zapewnić Panią, że polecana książka nie skupia się bynajmniej na skandalizujących faktach z życia bohaterek. Wiele z nich odcisnęło trwały ślad w historii. Wspomniana wyżej Anna Boleyn spowodowała oderwanie dworu od Kościoła Katolickiego, Kleopatrę obwinia się o uwiedzenie dwóch najwybitniejszych mężów Rzymu, co było zagrożeniem dla potęgi Cesarstwa Rzymskiego. Ida B. Wells-Barhett, okrzyknięta przez czarnoskórych „drugą Joanną d’Arc”, to aktywistka walcząca o prawa Afroamerykanów. Niech zafrapuje Panią opowieść o Izadorze Duncan, która mawiała, że używa ciała, jak pisarz używa słów. Rysował ją sam Auguste Rodin, Stanisławski piał z zachwytu. A ona szła jak burza, nokautując po drodze publiczność w Londynie, Paryżu, Berlinie, Moskwie czy Atenach.

Wszystkie trzydzieści pięć opisanych postaci kobiecych to zgoła fascynujące w swej niezależności przedstawicielki płci pięknej. Zapewniam, iż Mahon nie skupia się na pokazaniu osobistych perypetii bohaterek, ale dokumentuje ich działalność społeczną, wpływ na historię, kulturę, naukę i sztukę, czasami pozwalając przyjrzeć się bliżej złożoności ich działań. Zaiste, pasjonująca to lektura. Pozostaje mi chylić czoła przed meandrami istoty niewieściej – niewielu mężczyzn mogłoby stanąć w szranki z tymi zdecydowanymi, inteligentnymi, skutecznymi i … pięknymi kobietami.

Zaręczam Pani, że wybrane historie życia nieprzeciętnych kobiet mogą stać się inspiracją dla współczesnych dam, mądrych i niezależnych. Te kobiety naszkicowane lekkim piórem, choć czasami kontrowersyjne w swych poczynaniach, budzą fascynację oraz zainteresowanie wielu pokoleń.

Pozostając sługą Pani i kłaniając się do stóp,

AP

Ps. Niestety, pomimo zapewnień Szanownego Wydawcy, nie znalazłem notki na temat Marii Skłodowskiej – Curie. Być może tajemnice tej postaci zostały celowo ukryte przed mymi niegodnymi męskimi oczyma. Pozwolę sobie poprosić, aby w łaskawości swojej zechciała Pani po lekturze wzmiankowanej pozycji uświadomić mi, czy ten brak wynika z mojej niekompetencji czytelniczej, czy też jest to zamierzony efekt działania chochlika drukarskiego.

Łączę wyrazy szacunku,

AP

Elizabeth Kerri Mahon, Skandalistki. Historie kobiet niepokornych, W.A.B. 2013